Leitet

Dei som spår været, trugar med regn i pinsehelga.
Men i dag vakna eg til sol og klår himmel.
Og det måtte nyttast.
Då vart det Leitet, porten til Skorgedalen som lokka.
For å kome opp til Leitet frå Lystad-sida går stien opp urda, langs med Skorgeelva til ein er komen forbi Lød-øyane. Då flyttar den seg bort frå elva, lenger opp i fjellsida, medan den stig opp mot Leitet på omlag 280 m.o.h.

Eg merk etter kvart at eg hadde kledt meg vel godt. Sola varma godt i motbakkane. Men sjølv om sveitten rann, så var det ei fin vandring i elvebruset. Med stien buktande fram i skogen, mellom blømande kvitveis og store steinar.


Med unntak av ei kvinne på veg ned, møtte eg ingen på turen. Det einaste som braut stilla var min eigen, etter kvart tunge pust, fuglesongen og suset frå elva.
Stegfarta minka, til lenger opp eg kom. Men til slutt kunne eg setje meg på den gamle kvileplassen på Leitet.
I min barndom var her vidt utsyn. No tek skogen bort det meste av tidlegare tider vy over fjord og fjell.


Slik er det og når ein kjem inn i dalen. Skogen dekker dalbotnen og liene, der det før var ope lende.
Det har vel både med høgare middeltemperatur, og med at det no er lite av beitande dyr i dalen.
Men om vinterane herjar snøfonnene med den veksane skogen.
Slik også denne vinteren. Restar av snørasa, og nedbroten skog, viste kva som hadde gått føre seg tidlegare i år.

På veg ned att såg eg igjen kvinna eg møtte tidlegare. Ho hadde lagt seg på ein flat stein, og let sola varme seg.
Eg let henne vere i fred i sola.
Men eg tok til meg hennar eksempel. Så vel heime sette eg av resten av varmaste dagen, til å la sola varme også min vinterbleike kropp.