Det er morgonsol over bygda.
Eg sit med kaffikoppen og ser ut på aktiviteten, ute der mi kjære forar småfuglane.
Det er visst framleis litt att av det innkjøpte foret, og i går fyllte ho på ny forsyning.
No er det mest grønfink og grønsisisk. Dompapp og meiser er meir sporadiske.
Og aktiviteten er høg.
Det er flaksande venger og gapande nebb, når dei prøver å skaffe seg ein plass ved matfatet.
Her er det storleiken og hissigheita som sigrar.
Og har den sterke først fått plass, så er der ikkje rom for andre.
Dei får greie seg med det som fell til jorda.
Det er lite å sjå av verdiar eg set høgt.
Som venskap og delingsvilje.
Her gjeld det å vere konfliktorientert.
Kanskje er kampen ved fuglebrettet ikkje så ulik vår verd, likevel.
Eg tykkjer det teiknar seg eit bilete av at det er den sterke som vinn i kampen om godbitane.
Den som er liten og veik, evnar ikkje å setje kraft bak sine rettmessige krav, og må greie seg med restane som fell frå den rike sitt bord.
Venskap og solidaritet er flotte ord, men vanskelege å fylle med verkeleg innhald.
Tykkjest det meg.
Som ein i idrettsverda sa om ein annan i den same verda, at han var ikkje konfliktorientert. Og det var ein negativ eigenskap, meinte han.
Ein har sagt at det er gjennom konflikter som krig og omvelting at verda går framover.
Eg har større tru på noko ein anna sa om å elske kvarandre. Om å la kjærleiken, venskapen og solidarieten rå mellom oss.
Han som ba oss om å vere kvarandre sine tenarar.
Derfor trur eg på ein betre veg enn konflikt og kampvegen.
Kjærleiken og venskapen sin veg.
Venskap er en frigjort stillhet
som flyter gjennom oss
som salmestrofer,
som løfter oss ut av oss selv
og gjør oss levende
enskjønt vi er døende.
Vennskap er et bunnløst hav
som overvinner ensomheten
og speiler himmelen over oss,
som setter seg i sjelen vår
og omfavner livet vårt
med de evigunge armene sine.
ÅOU
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar