Det er natt. Kald vinternatt.
Ute, over fjorden, driv frostrøyken og gøymer lysa i Hovdebygda.
Gradstokken utanfor vindauget viser minus 12 grader.
Det er stjerneklårt, men månen er minkande og er ikkje oppe no tidleg på natta.
Først på morgonsida lyser han inn soveromsglaset.
I minnet dukkar eit par vers som mi avlidne tante, Ingebjørg Hovden, skreiv om ei liknande vinternatt. Kanskje sat ho ved stovevindauget sitt og såg utover Hovdevatnet i den stjerneklåre og kalde vinternatta.
"Vakjande vinternatt" kalla ho det.
Draumslørde vinternatt, snøkvit og rein,
bleikgule måne og frostskodde-eim,
stjerner som glimar, glitrar og skjelv,
som logande augo på djupblåe kvelv.
Skogen stend stivna i vinternattsdraum,
tindane kvite i måneskinsflaum.
Grenda ligg søvnsvævd i frostklåre natt,
draumslørde, fredfulle vinternatt!
Draumfagre vinternatt, gjev meg din fred,
styrke og mod send i hjarta mitt ned.
Unn du meg litt av di drøymande ro,
kvile frå dagen trass kulde og snjo.
Kvile og sove frå møder og saknad,
utkvild og vonfull til dagen få vakna.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar