No ventar heimturen attende til Ørsta. Då kan det høve å ta eit lite augekast attende på mine vandringar gjennom naturen her i Kaupanger. Både i dagslyset og under fullmånen sitt skin.
Vi kom frå snøbyger og litt under null grader på søre luten av Sunnmøre, men det klårna av og vart kaldt då vi kom til Kaupanger. Og om kvelden lyste fullmånen over bygda, nyårskvelden.
Klårværet freista til å prøve fotoapperatet. Sola kom til oppe i liene, men ned i bygda kom ho ikke. Der var lyset blått og kaldt. Og kalde var gradene også, ved den gamle stavkyrkja.
Under takufsene hekk det rader av iskalde juklar.
Og nedanfor kyrkjegarden, på flata ned mot fjorden ligg bygningane rundt tunet på det gamle Kaupanger-godset. Her var det ei "mektig" ætt som rådde grunnen i eldre tider.
Frå ferjekaia ser vi oppover åssidene bak godset og kyrkja, oppover mot byggefeltet i Kaupangeråsen og dalen vestover forbi Vestreim og vidare mot Eidsfjorden og Sogndal. Lengst bak lyser sola på fjella ved Sogndalsdalen.
Vender vi oss mot syd og ser ut opninga av Kaupangervika, ut mellom Amlaholten og Kaupangerholten, så reiser Bleia og Grånosi seg bak det lavare Hausafjellet.
Det er kaldt ute, vinterkaldt. Men inne på museumet er det varmare for frosne kinn og øyrer. Og inne ligg bjørnen som vart skoten i Fjærlandsfjella siste året. Og med gode kontakter kjem vi inn og får nærkontakt med den. Den skal seinare flyttast frå Sogn folkemuseum til Sunnfjord folkemuseum for å gå in i den faste utstillinga der.
Men om det er lunt inne, så er det kaldt ute. Minus 14 grader og kald austanvind. Men sjølv om det er kaldt på fingrane utan vottar, så må det vakre Indre-Sogn tunet i vinterdrakt festast til databrikka. Eit par små nissar har og våga seg ut i vinterdagen.
Sjølv om det er kaldt, bikkjekaldt, ute, så "må" eg likevel ut igjen om kvelden. Fullmånelys over tunet freistar. Sjølv om det ventar forfrosne fingrar og kjakar. Eg er fasinert av lyset i månelyset, og i overgangen frå dag til natt, og omvendt.
Det vart litt i mørkaste laget inne på tunet. Månelys over mørke bygningar vart litt for dunkelt, så eg prøvde meg med litt blitslys attåt månelyset.
Litt lenger borte på museumsområdet ligg to gamle loft, så eg vassa meg veg gjennom snøen fram til dei.
Det var ei oppleving å vandre åleine mellom dei mørke, gamle husa oppe på Vestreim i kulden og måneskinet. Stilt. Ikkje ein lyd å høyre. Jau, ein. Inne på Indre-Sogn-tunet, høyrde ein hane stega mine og opna for ein liten hanegalskonsert ut i kvelden.
Sjølv om fingrane var høveleg valne etter arbeidet med kameraet, var det eit motiv til eg måtte ha med meg. Den gamle kyrkja i bakkane ned mot fjorden.
Kl.22 stod månen høveleg til i nærleiken av kyrkjetårnet, og eg fekk det eg vona på. Men så vart det ikkje meir den kvelden. Kulden hadde bite seg fast både i fingrane mine og i kameraet. Men litt må ein lide for å dyrke sine lyster her i livet.
Valet var mitt, og eg kan ikkje skulde nokon annan enn meg sjølv for naglebitet eg fekk då fingrane skulle tinast til live igjen.
Men det hjelper på mangt å kunne setje seg framfor ein varm ovn, der logane frå bålet lyser varmt ut ovnsdøra mot meg.
"Eld på åren, og sol på eng, gjer mannen fegen og fjåg", heiter det i Håvamål. Dei orda skriv eg gjerne under på.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar