Eg er glad i den stunda mellom dagen og natta, stunda då det skymest i stova. Men desverre har eg lett for å la TV'en erobre den.
Derfor tek eg mi skumringsstund oftast om morgonen, når mørkret må vike for dagen som kjem.
Sidan mi kjære, i motsetning til meg, har si beste stund om kvelden, får eg ofte morgonstunda for meg sjølv.
Kva er det som fasinerar med denne stunda då dagen vaknar?
Når eg sit i mi mørke stove og ser kor morgonen gryr over bygda?
Eg trur det har med freden å gjer.
Med at tankane får reise fritt utan dagen sine krav.
Det er ei stund for refleksjon, men og ei stund då minna får rom.
Og i dag dukka minnet om ein veg opp.
Vindhellavegen i Lærdal.
Vi gjekk der ein haustdag, eldste bror min og eg.
På veg frå fjellet, nedover dalen mot fjorden.
Bratte lier over elva i dalbotnen, og for å kome fram med hest og kjerre, vart det i si tid bygd ein veg over ein ås i dalsida.
På vestsida av åsen opna det seg eit dalsøkk ned mot elva igjen, og her låg den, meisterstykket av ein veg.
Bygd i 1793 med 1:4-25%-stigning, men ombygd i 1843, no med 1:5-20%-stigning, og med heilt opp til 12m høge murar.
Og dette bratte vegstykket var ferdavegen heilt til det vart sprengt ny veg langs elva i 1872.
Eg minnest undringa og tankane som fann meg, medan vi vandra nedover den no grasgrodde, gamle, vegen.
Innanfor stabbesteinane som skulle verne oss mot stupet.
Slitte hjulspor.
Grønn midtrabatt
Stabbesteiner
mot bratte lia.
Historiefortelling.
Jeg vandrer
og tenker mitt.
E.A.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar