Tysdag. Eg skriv.

"Morning has broken" Slik opnar ein av desse nye songane eg er glad i.
No har morgonen brote ut over byen ved fjorden. Ein ny ny dag bankar på.
Klokka går mot 7, Eg høyrer duren av toga på andre sida av elva, under åsen der husa alt har misst den gyldne morgonfargen.

Ulstein heiter ho som har passa oss i natt, og er frå Ulstein.
Vakna i firetida av noko rørde meg på skuldra. Og der stod ho smilande bøygd over meg. Ei av ledningane på bringa hadde falle av og måtte festast igjen.

Tok meg eg ein liten tur over korridoren når eg først var vaken. Det var halvmørkt der, og nattestillt i dei mange sengene som står langs eine veggen.
Det var ingen kø på toalettet i natt. Her er eit (ei skål) for menn og eit for kvinner pluss eit på deling for dei som treng større rom rundt seg når behovet er der.
Men det vert forandring når avdelinga flyttar inn i nybygget i april. Der vert det einerom med dusj og toalett, fortel dei her, og gler seg til å flytte.
Då skal alt samlast på ein stad. Også det på ST. Elisabeth.

Kvifor skriv eg og legg det ut til allmenn lesing?
En ny hobby, seier Bodil. "No igjen. Du er flittig med Pc-en".
Ein hobby. Ja. Ein form for leik. Ja. Eit tidsfordriv. Ja.
Det er nok alt dette, men samstundes og litt meir.

Eg festar. Prøver å feste, halde fast i augneblinken, i tanken. Forme den i ord, i setningar, før den forsvinn og er borte.
Ikkje nokon store tankar, men det små, enkle, det som er der akkurat no.

Det er som med draumen. Du hugsar den ein lita stund, men etter ei tid er det vanskeleg å kalle den fram att. Du hugsar at du hadde ein draum, der var noko du ville minnast, men kva?

Slik er det med tankane og, Dei er der i augneblinken, du held dei fast ei stund, men så vandrar tanken vidare, og det første som du ville halde på og arbeide vidare med, er borte og erstatta av nye tankar.

Men tankane kan og vere som eit tre, Det byrjar med ei rot, og ut frå rota veks stamma og greinene. Eg veit i grunnen ikkje kvar det ber når eg byrjar med første ordet eller setninga. Der er ei rot og kvar det går veit eg ikkje, heller ikkje om det vert eit tre eller ein skarve liten busk. Men det er interresant å sjå kvar det endar.

Når eg formar tankane i ord, skriv dei ned, så står dei der, Festa ikkje berre på papiret eller databrikka, men og i minnet. Eg kan leite det opp att og la orda og tanken spinne vidare på det som var ein gong.

Derfor.
I tillegg tykkjer eg det er interresant og moro.
Og om nokon les orda mine og finn glede i det, så gir det meg og glede. Men det er ikkje det viktigaste.
Gleda ligg i å forma tankane til ord. Til å stable ord på ord til setningar og små stubbar av tankar som står der og kan hentast fram att.
Når eg også kan legge foto, bilete som som eg synst er fine og ber minne med seg, inn i orda, så gir det meg ei ekstra glede.

Men eg må visst endre overskrifta mi. Det skulle vere om vandringa til Santiago de Compostela - og litt meir.
Dette - ymse anna - har vorte mykje meir enn opphaveleg tenkt.

Så var det dette med rota og greinene.
Rota var der i dag og, men det vart ein annan busk enn eg hadde tenkt.
Ha ein god tysdag.