"Nei, det får du ikkje. Ikkje uten at vi er med, eller vi kan gå for deg."
"Nei vel. Då får det vere trur eg. Eg er vanskeleg på lesestoffet, og de har nok å gjere."
Ho smiler og seier at dei fylgjer meg gjerne, men eg får ikkje lov å gå utanfor avdelinga utan fylgje. For, eg kan få eit infarkt og då må dei vere der så dei kan gi meg hjelp.
Det har så smått byrja å gå opp for meg situasjonen min er ikkje heilt Ok, sjølv om kjenner meg heilt på topp. Frisk som ein fisk. Skjønt, dei er visst ikkje så friske alltid dei heller.
Tenk om det hadde hendt midt nede i Frankrike, på ei aude strekning der. Det hadde vorte krise det. Og eg som trudde at det var eg som var den sprekaste. Dette skulle han visst fastlegen min då eg spurde han på siste kontrollen om eg kunne ta turen. Ja, berre reis, sa han, det er det ingen ting i vegen for.
Eg har henta meg ein kaffikopp og ein pakke kaffisukker. Sit på stolen ved senga og skal nyte den. Då står ho ved sida mi att.
"Det vert torsdag. I morgon formidddag vert du overflytta til St. Elisabeth."
Og reaksjonen min er:- "alt torsdag".
Ho gir meg ei briefing over kva som skal gjerast før morgondagen og spør det spørsmålet eg ofte har høyrt i TV: "Korleis følest det no? Kjennest det greit ut?"
Og det gjer det. Det kjennnest greit ut. Eg har inga uro i kroppen for det som ventar. Kanskje eg er dum som ikkje har det, men eg er roleg og trygg, sjølv om eg veit at inngrepet ikkje er utan risiko.
Og i morgon kjem Bodil oppover og vert verande til vi reiser heim saman.
Så vert eg henta ned til ultralyd-undersøking av hjartet. Og det er heilt perfekt, ingen lekkasje i hjerteklaffane og hjertemuskelen fungerar som han skal.
Ho spør om eg vil ha med meg ein attest på eg ikkje er hjertelaus. Eg takkar ja, men den vert gløymd når eg går derifrå.
Så dukkar fysioterapeuten opp med sin informasjon om kva som er viktig etter operasjonen.
Men til neste punkt får eg ikkje gå: Ingen hjertepasientar får gå ut av avdelinga, seier portøren. Eg var då nettopp ute og gjekk i trapp.
No vert eg trilla i stol ned til røntgen i første og fotografering av lungene.
Men på veg opp igjen, greier eg å overtale han til ein liten omveg inn i kiosken ved hovedinngangen. Så får eg finne meg ei bok til dagane som kjem, og det utan å plage dei på avdelinga.
No ventar EKG, men den tek dei vel her i avdelinga, reknar eg med.
Og det gjer dei, men etterpå vil ho skifte kanyla i handa. Men det vert ikkje enkelt. Først stikk ho, og bommar tre gonger. Så er der ein elev som prøver seg og bommar. Ein ny pleiar verte henta, og ved andre forsøket hennar lukkast det.
Eg kan ikkje la ver å erte dei litt undervegs, men det er vel ærekjensla deira som er mest såra, trur eg.
Nedtellinga er i gang.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar