Vart litt kort natta. Det kom to nye inn på romet seint i går, og då er det alltid litt styr ei stund med prøver, medisinering og oppfylgjing frå pleiarane si side. Men det roa seg med kvart.
Eg har eit lite jubileum i dag. Må feire det med eit par roser.
Eg har byrja på andre veka mi sidan eg vart innlagd på Volda sjukehus, og seinare overførd til St. Olav Hopital her i Trondheim.
Skjønt, er det noko å feire med roser?
Eg har då kjent meg heilt frisk heile tida utanom det vesle infarktet som førde meg til Volda.
Vel litt smmårusk har det vore, men det har eg hatt i alle år, så det merkar eg knapt.
Han er der nok tanken:
Kva går eg her etter, og tek opp plassen for andre som treng han betre enn èg?
Eg får vel sei som Ingeborg Refling Hagen seier det i opningsstrofa i diktet "Eg vil hem" "Eg vil hem at, søster Anne. Hem til gamlelandet..." Men så får eg stoppe, for resten vonar eg ikkje stemmer for meg, - enno. For dei neste orda er; "-- for å dø"
Men eg kan nok tenkje meg å reise heim.
Heim til kjende fjell, heim til Bodil, heim til roma våre og alle kassene med bøker som skal bort, køyrast til Bokbyen i Fjærland.
For vi har flytta ei etasje ned, Bodil og eg. Og då vart det ikkje plass lenger til alt vi har samla. Vi hadde for mykje midel, og det overflødige måtte bort.
Og det er ingen enkel prosess. Derfor står der att kasse på kasse som vi endå ikkje har makta å fjerne.
Og endå er vi heldige, for vi har framleis nokså godt med plass.
Eg tenkjer på dei som flyttar frå store hus og inn i eit husvære på stove og kjøkenkrok. Då er det eit liv som skal bort. Det kan ikkje vere berre enkelt.
Å tøme første etasje gjekk nokså greit, men loftet har vorte ståande att.
Det har vorte: No skal vi ta det.--- men så har det vorte utsett -- gong på gong.
Men for ein månad sidan tinga eg kontainer.
No skulle det skje. Borna skulle vere der og hjelpe, men to av dei kunne ikkje då dagen var der. Så det vart Tone og Maria som kasta, og borneborna Johan, Signe og Iver som hjelpte meg å fylle kontainaren.
Dvs. det vart ein til før loftet var tomt.
Det var berre å late att augene og kaste.
Kaste.
Eit vekkstua liv.
Kvifor samlar vi på så mykje?
Jau eg veit det er minner, samla, lagt til sides frå eit heilt liv.
Men ein gong må dei bort, og då er det kanskje best å gjer det sjølv og ikkje overlate det til dei som kjem etter.
Kanskje?
Det var enklare før. Dei hadde ikkje så mykje midel, og det dei hadde vart nytta vidare av neste generasjon.
I dag vert vi lokka til kjøpe stadig meir.
Kom og kjøp! Betal i morgon! Dette Må du ha!
Og så fylle vi liva våre, husa våre av ting vi strengt tatt ikkje har bruk for.
Men slik er samfunnet vårt bygt opp.
På å produsere stadig meir, og når det vert produsert meir, så må det også kjøpast meir elles stansar samfunnet opp. Økonomien stansar, fabrikkane vert lagt ned eller flytta ut av landet, og vi får arbeidsløyse med alt det negative det fører med seg.
Nei vi treng ein ny politikk som stansar denne runddansen om tinga, og set andre verdiar i høgsetet.
Den vi har er utsliten og har spelt falitt.
Vi ser det berre ikkje enno.
Ikkje før realiteten med eit slår til over oss.
Men først skulle eg vore heime og fått bort alle kassene som berre står der, er i vegen og samlar støv.
Få dei bort så eg kan kjøpe meg nye ting.
No byrjar det å livne i dei andre sengene og.
Ein slepper ein kraftig nordavind.
Ein annan dreg han framleis tungt på djupet.
Ein pleiar var som snarast inn om døra, og i Byåsen er gyllefargen på husa borte og erstatta av klårt solskin.
Det vert kanskje ein fin dag.
Eg skal, ein gong i dag, på røntgen igjen. Dei vil visst ha ein ny kik på hjartet mitt.
Og på St. Elisabet vil hjartemøtet ta ei avgjer på gangen vidare for meg.
Det vert nok ikkje heim på nokre dagar enno.
Men snart er det frukost, måling av blodtrykk og puls, medisin og ei sprøyte i magen.
Den ser etter kvart ut som eit kart over eit ukjent øylandskap. Han er full av blå flekker, og inni mellom ragar det opp ein liten mørk topp, som basaltrestane etter eit gamalt vulkanutbrot. Det var ein av desse toppane som byrja blø i går.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar