No er vi på heimveg. På veg ned mot Myrvågskiftet seier ho at eg køyrer så ukonsentrert.
Eg svarar at eg er trøytt og spør om ho vil overta. Det seier ho ja til.
Eg køyrer inn på ei busslomme og ho overek rattet. Det er godt å setje seg inn i setet og slappe av.
Så er vi i Eiksund. Køyrer over brua og inn i tunnelen. Snart er vi nede i botnen og tek fatt på den 4 km lange, rette oppstigning mot dagslyset inne på andre sida av Vartdalsfjorden og Liaveten.
Ved flyplassen byrjar eg å merke at eg har smerter i skuldra.
Vel igjennom Ørsta sentrum har smerten forplanta seg til heile handa, og når ho parkerar bilen heime er smerten der også i bringa.
Eg ber Bodil gå føre og låse opp døra vår så eg kan vere rask med å finne sofaen.
Eg kjenner teikna. Eg har eit lite infarkt, men reknar med at det vil gå over når eg får ligge ned ei stund.
Smerten avtek litt etter ei stund, så eg vil ikkje gjer noko med det. Men kone og son er urolege, og sidan doktoren, sist eg hadde infarkt, sa eg måtte ringe lege om eg kjende noko, så ringer eg likevel legevakta.
Eg har visst eit lite infarkt, seier eg. Ho i andre enden av linja vert oppøst i stemma, men eg roar henne med at det går bra.
Ho spør meg ut, medan ho tydlegvis også har kontakt med andre.
Eg får eg høyre at ambulanse er på veg.
Og så er dei der. To raudkledda menn og ein kvinnleg lege.
Det tek ikkje lenge før eg ligg i ambulansen på veg til Volda.
Smerten er nesten over, men eg skal vere smertefri, så det vert både nitroglyserin og morfin på meg medan eg ligg i bilen. Eg er derfor nokså ør i hovudet når eg vert trilla inn på mottakinga.
Ny utspørjing av ein ny doktor, med prøvetaking innimellom.
Etter ei tid vert eg førd opp på indremedisin i fjerde etasje. Der eg vert teken hand om på beste måte.
Her tek dei fleire nye prøver.
Eg har rom åleine resten av dagen og natta.
Bodil kjem bort om kvelden.
Eg seier eg reknar med å kome heim i morgon, for dette er for lite. Eg kjenner meg heilt frisk.
Ute har det vore gråvær og regn.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar