Denne gongen er det Guds namn dei vil legge inn på meg.
Guds namn som er Jehova. Eg har lese deira bibelomsetting. Der står det Jehova alle stader der det er råd å bruke det. Jehova er Guds namn, seier den av dei som fører ordet. Jehova er det namnet vi må bruke, for det, sa Gud til Moses gjennom den brennande tornebusken. Det er mitt namn til alle tider. Bruk Jehova, ikkje Gud.
Men filologane har funne ut at Jehova er ei feiltolking av JHWH, og feiltolkinga vart gjort då den engelske King James-oversettinga vart gjort. Filologane seier i dag at Jahve er ei rettare tolking av JHWH, prøver eg meg.
(JHWH er fire hebraiske bokstavar som vert tolka til eit namn på Gud, men ingen veit korleis det skal uttalast, eller kva vokalar som skal inn mellom dei fire konsonantane. Guds namn har ikkje vore uttalt mellom jødane sidan før Jesu tid. Det var berre øvstepresten når han bar fram offeret inne i Det Høgheilage i tempelet, ein gong i året, som hadde lov å uttale namnet. I dag brukar jødane ei omskriving av namnet når dei møter JHWH i skrifta.)
Ordskiftet går mellom oss, og dei brukar Bibelens ord aktivt for å overtyde meg om at eg tek feil i mine argument. Utan å lukkast. Vi har prøvt det før. At dei ikkje veit at her nyttar det ikkje. Eg vil ikkje overtydast.
Kanskje er korkje Jahve eller Jehova Guds namn, prøver eg meg, - for i 2. Mos 3.14 er JHWH ein eigenskap hos Gud, ikkje eit namn, JHWH, Jehova, Jahve tyder Eg er den eg er.
Det er Herren, Abraham, Isak og Jakobs Gud som sender Moses, Fedrene sin Gud.
Og namnet Herren er og ein eigeskap, og heller ikkje eit namn.
Ordskiftet mellom oss stansar opp.
Dei har utført si oppgåve: Eit husbesøk og kan sette eit kryss i sin rapport til hovedkvarteret. Eg får nokre blad til avskil og dei går vidare til nye besøk.
Men tanken på Guds namn lever vidare i meg. Om Gud, den namnlause. For namnet Gud er vel også eit ord for ein eigenskap. Sjølv om vi har gjort det til eit særnamn.
Israels folk hadde mange namn på Gud, men alle namna fortel om eigenskapar hos Gud.
Og kanskje er det best slik?
At Gud er den namnlause?
Kanskje er det først då Gud kan vere Gud?
Men noko undrar meg, og det er dei skråsikre. Dei som veit svara. Dei undrar meg. Og eg finn dei mellom dei truande (av alle trusretningar), men og mellom realistane (humanetikkarar m.m.) som avviser alt som ikkje vår vesle tankekraft kan forstå.
Då får eg meir frå dei som let seg utfordre av det som ligg utanfor det våre hender kan ta på og våre auge kan sjå og våre øyre kan høyre.
Som Gud, den usynlege, Gud, den namnlause.
Slik den spennande brevvekslinga vi no finn i Vårt Land mellom to undrande teologar Notto Thelle og Ralph Kolnes.
Andre som ofte gir tanken nye spor, er lyrikarar som let seg utfordre av tankar og ord til vers. Vers som når inn til meg og set spor, som når Hans Børli let tømmermannøksa hogge ut orda i Den navnløse. Rå og ærlege, men likevel. Der er ei kjerne som er verdt å ta med. Også for meg som har prøvt å forme det store mysteriet i små, hjelpelause og ofte lunkne ord frå ein talarstol.
Kristendommen - tja,
den kan vere temmelig lunken,
Som en prestefis i sakrestiet.
Alt dette ulne Jesus-pratet
har gjort Vårherre til
en tannløs gammel gubbe
som lever på kår hos Sønnen.
Er det rett å ta lynet ut av Jehovas hånd
på denne snakkesalige måten? Nei -
den som alltid ferdes til fots
undrer åpen himmel, den som
skjelver for tordenværets velde,
slåss mot vinterstormene,
lytter ved sommerengene,
han aner
en høgere guddom:
Den ansiktsløse. Den navnløse
som bor i boliger av lys
der du må legge av deg din menneskehám
ved porten før du trår inn,
slik husmenn i gamle dager
måtte kippe av seg de jordete skoene
før de gikk inn til husbonden.
Det er ikke mulig for oss mennesker
å uttale Den navnløses navn
fordi vi har ord
og tunge.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar