Frå gamalt var det inngangen til ei fastetid. Ei førebuingstid til festen som kom når minnet om Jesus sin fødsel skulle feirast med fest, god mat og drikke.
Fasteperspektivet har vorte borte for oss i vår travle førjulstid. På mange måtar tek vi festen på forskot i mange veker før julefesten er der. For meg synest juledag å ha vorte avslutninga på juletida, i staden for starten slik det var i tidlegare tider. Vi er stinn mette på jula før ho har vunne å starte.
Men likevel. Trass i at fasteperspektivet har vorte borte. Adventstida er framleis førebuing til jul, med alle dei spenningar, gleder og strev det fører med seg.
I dag har vi tent det første lyset i adventskransen, med song til.
Eg har ikkje noko eigenproduserte bilete med i dag. Alle er plukka frå nettveven.
Men eg har prøvt å setje dei saman for å fortelje om mi advent-oppleving og mi advents-forventing.
Det første viser to på vandring i øydemarka. Han først, leiande på et esel som ber kvinna. Ei ung kvinne som skal verte mor for første gong.
Eit uvanleg par fordi kvinna, Maria, ber eit barn som ikkje har mannen, Josef, til far. Barnet sin far er den evige Gud, ved Guds Andes kraft. Derfor ber kvinna eit barn som er både Gud og menneske.
Og kor vanskeleg dette enn kan vere å forstå og godta for mange, så er dette ein berebjelke for den kristne trua. Utan dette fell botnen ut for kristendomen.
Derfor er det så mange gamle ikonar der Maria og barnet er motivet. Slik det andre biletet viser.
Eit lite apropos til kven som var Jesus sin far. Vårt Land fortalde om ei lærebok der forfattarinna hadde slått fast at Josef var faren. Ho var human-etikar, og dei står på skansen for at læringa i skulen skal vere nøytral. Men denne kvinna bak lærebok stod ikkje på den skansen då ho slo fast at Josef var faren. Ho forkynte si eiga tru, og at det dei kristne hevdar er feil. Ville ho vere nøytral, så burde ho ha skrive at den kristne trua seier at Gud var far til Jesus.
Det er ikkje alltid så lett å vere nøytral. Sjølv ikkje for human-etikarar.
Det andre perspektivet på advent, var framme i tekstene for gudstenestene i dag.
Om Han som skal kome.
Jesus si andre kome var mykje framme i forkynninga i min barndom og ungdom. Eg hugsar det iallefall slik. Det er skjeldnare no. Sjølv om ein av dei mestselgande romanseriane i USA handlar om det som vil skje då. "Left behind" bøkene. Dei er visst også oversett til norsk.
Perspektivet er tilstades i Bibelen, og i adventstida sine tekster. Eg trur den dagen må handsamast edrueleg, for den tida, eller dei dagane, er gøymde for oss.
Vi bør ikkje sleppe fantasien laus i dramtatiske utleggingar på noko vi veit så lite om.
Nettveven har tallause bilete som teiknar fantasifulle bilete av dagen som kjem, slik dette bilete under.
Eg trur vi heller skal ha Luther sitt perspektiv i hovudet: Om Kristus kjem att i morgon, så plantar eg likevel mitt epletre i dag. Heller det enn å skreme ved å måle dramatiske bilete gjennom ord eller "søt" kunst.
For Han som kjem, Han kjem med forløysing, frelse og nyskaping til ei jord, trelbunde i alt det vonde som herjar oss.
Då har eg personleg større sans for den enkle fortellinga om når Jesus kjem att, som dette gamle, greske, ikonet frå 1700-talet fortel.
Så har vi tent det første lyset i dag.
Tre lys står enno att før juledagen er der.
Fire søndag inneheld adventstida.
Fire søndagar der gudstenestetekstene har ulik fokus. Men alle skal dei vere med på å førebu oss til når Han som kom, og Han som kjem, skal minnast.
Måtte Han verte fødd på ny og på ny i våre liv, fram til den dagen då Han kjem att. Synleg for alle som Herren, Allhærs Gud. Som kongen, den herlege.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar