Eg gjorde meg nokre tankar om bokstaven Shin i går. I dag vil eg undre meg litt over
Tav, den siste bokstaven i den hebraiske bokstavrekkja.
I første Mosebok finn vi den tragiske forteljinga om Kain og Abel som ber fram sine offer til Gud. Det som endar med at Kain drep broren, og at Gud så gjer Kain fredlaus på jorda. Men før Kain må dra bort frå heimen, set Gud eit merke i panna hans som eit vern.
Flyttar eg meg til profeten Esekiel finn eg noko som liknar. Profeten sit i Babel og får ein visjon. Han vert flytta til Jerusalem der han får høyre at Gud vil straffe byen for deira vonde framferd. Men før straffa vert sett i verk, sender Gud ein mann, kledd i lin og med skrivesaker hengande i belte, gjennom byen for å setje eit merke på panna til alle som skal verte sparde frå Guds straff.
Begge stader er det eit merke som vernar, men korleis såg merket ut?
Mest truleg var det enkelt å setje, og tydeleg. Ikkje til å ta feil av.
Og korleis ville eg ha laga eit slikt merke?
Som to linjer som kryssa kvarandre i eit kryss eller ein kross?
Og der er bokstaven Tav. På den måten vart han teikna i si eldste utforming.
Eg undrar meg: Korleis vert Tav tolka i dei jødiske skriftene?
Eg les at Tav fortel om fullending.
Fullendinga av Guds skaparverk.
Fullendinga av Guds rettferd.
Fullendinga av Guds frelse der Guds kjærleik kjem oss i møte gjennom Hans Ord –
Ordet er Guds teikn, Guds signatur til oss. Med ein evig kjærleik har Gud elska oss.
Tav sin venstre fot har ein sving oppover. Som ein fot som sparkar ein ball.
Og Tav er ikkje slutten, Tav sender oss attende til starten, til Alef. Til ein ny start. Til ein dag i morgon som rein og ubrukt står, med blanke ark og fargestifter til.
Slik det og er med Gud. I Gud er der ingen start eller slutt. I Gud er berre eit no, ei æve.
Så vert bokstaven Tav for meg eit teikn på Han som kom – og Han som kjem: Guds Messias, Jesus vår bror. Han som kom med Guds fullendte kjærleik og gir oss ein ny start, Han som gav oss krossen som teikn.
Og sidan fjerde søndag i advent står for døra, legg eg inn ein liten video der ei irsk kvinne syng ei gamal keltisk hymne med tekst og melodi frå 1200-talet.
The Wexford carol.
Den er og komen i norske språkdrakt, omsett av Stein Versto. "No høyr de gode folk" er å høyre på Sissel Kyrkjebø og Odd Nordstoga si juleplate.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar