Ørstakoret deltok med song frå kyrkjelemen (galleriet), og forrettande prest var Matias Austrheim.
Eg og var der, men ein time ute i gudstenesta, byrja eg å merke at det hadde vore ei kort natt for meg., og eg valde å forlate varmen i kyrkja til fordel for varmen heime.
Men soknepresten sine tankar til dei første versa i Johannes-evangeliet, det som er kalla Johannes.prologen, fekk eg med meg.
Det er av mine kjerneord i Bibelen. Ord eg ofte har fordjupa meg i.
Dei er Johannes-evangeliet sitt juleevangelium sjølv om ingen ting av det kjende frå Lukas kap.2 er nemnt.
Kjerna hos Johannes er framandordet; inkarnasjon. Som tyder ”kle i kjøt”, og den som vert ikledt kjøt er Gud.
Og det er tankesprengande for det rasjonelle mennesket. Men det var ein utenkjeleg tanke også i tidlegare tider enn våre.
Høyr berre:
” I opphavet var Ordet, og Ordet var hjå Gud, og Ordet var Gud. Alt vart til ved Han, og utan Han vart ikkje noko til av det som har vorte til. I Han var liv, og livet var lyset for menneska. Og lyset skein i mørkret, men menneska ville ikkje ta imot det”
”Jødar støyter seg på det, og heidningane held det for dårskap”, skriv Paulus om menneska i si tid. Og det gjeld visst ikkje berre for Paulus si samtid.
Det må noko meir enn rasjonell tenking til for å fatte dette, Ei tru må stydje oppunder når vetet ikkje strekkjer til, skreiv ein kjend sambygding: Ivar Aasen.
Eg synest ordet inkarnasjon inneheld ein heilt fantastisk tanke.
Så er det at Gud ikler seg kjøt, og let seg føde som eit menneskebarn, kjerna i alt som har med Jesus å gjer. Utan inkarnasjon er han berre eit vanleg menneske som eg. Ingen ting meir.
Men ved inkarnasjonen vert han både Gud og menneske, og kan gå inn i den oppgåva han har teke på seg. Opne vegen attende til Gud, for mennesket som hadde valgt ein veg bort frå Gud.
”Han kom og slo opp sitt telt i mellom oss”
Det er det store, det fantastiske, det grensesprengande, i jula sin bodskap.
Soknepresten nemnde Finn Bjørnseth sin diktsyklus: Logos, i slutten av sine juletankar, ( Ei tankevekkande diktsamling. Les den) og han avslutta med nokre strofer der det enkelte menneske vert sett i forhold til Ordet – Logos-
Der vert også eg sett i forhold til det inkarnerte Ordet, - barnet i Betlehem, som slo opp sitt telt i mellom oss .
det skjedde ikkje i Betlehem
mens Kvirinius var landshøvding i Syria
det var i et lite blåmalt
svært alminnelig rom
en seng et bord og en hvit stol
der var ingen hyrder eller engler
men en tynn lysstråle
trengte seg gjennom huden og ribbenene
og inn i hjertet
- plutselig visste jeg alt det
jeg før hadde prøvd å forstå
og barnet sa:
slik er jeg født
gang på gang
årtusen etter årtusen
jeg er alt i alle
Ordet Sannheten Veien og Livet
den som tar imot meg
her og nå
er blitt en del av evigheten
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar