Illusjon?

Til K-festen sist laurdag var eg beden om å sette saman nokre bilete frå vandringa vår i Frankrike, og knyte nokre tankar til bileta.
Eg fann det vanskeleg, så eg enda opp med å by på ein serie bilete ifrå dei tre åra med vandring, utan djupe tankar til.

Kvifor vart det vanskeleg?
Mykje fordi at før vi tok til på vandringa, i 2007, så hadde eg ein illusjon om at pilegrimsvegen skulle gi meg ei åndeleg oppleving. Det å gå vegen skulle berøre mitt trusliv på ein spesiell måte.
Men den erfaringa har eg ikkje fått.
I staden er det vegen som har fylt dagane og sinnet alle desse 80 mila vi har gått.

Vegen og atter vegen. Det er vegen eller stien under føtene, og føtene som går på den i time etter time, som er nummer ein i sinn og tanke. Så kjem mat og drikke og kvild på dei neste plassane.

Mykje derfor torer eg ikkje kalle meg ein pilegrim, fordi det ordet, for meg, har ein slags åndeleg dimensjon som eg enno ikkje har klart å finne att i meg.
Dette trass i flotte kyrkjer og mengder av krusifiks og andre vakre meditative inntrykk som har strøymt på undervegs.

Mine medvandrarar vil nok ikkje vere samde med meg, men eg har så langt heller valgt å kalle meg ein vandrar.

Men eg må innrømme at eg hadde ein illusjon før eg tok til på pilegrimsvegen. Kanskje fordi eg hadde lese andre pilegrimar sine fortellingar om, og opplevingar på vegen.

Kanskje er det slik i livet elles og – at der er ikkje så få illusjonar tilstades hos oss, --eller?.

Eg har møtt to hus på mine vandringsvegar.


Det eine er på ein gard i Sør-Aurdal. Knut Hamsun budde i dette huset då han skreiv ”Victoria”. Og romanar er vel og ei form for dikta illusjon, slik huset syner ein optisk illusjon.


Det andre er frå Montreal du Gers i Frankrike. Det og framfører ein illusjon, og kanskje er den lettare å sjå, enn på huset frå Aurdal.
Er det slik i trua si verd og at det vi trur, delvis kan vere ein illusjon. Stor eller liten?

Ein muslim, ein jøde, budhist eller human-etikar vil nok hevde at mi tru er ein illusjon, og at deira tru er den rette. Medan eg på mi side vil sei at mi tru er den som held vatn, og at deira tru kviler på illusjonar.
Svaret vil vi ikkje få før dette livet er avslutta og Gud viser oss den heile og fulle sanninga, utan noko form for illusjonar.

Det var nok dei som rista på hovudet til andakta på konsertane eg var på søndag. For dei var nok orda, talaren sine illusjonar, sjølv om han meinte det djupt annleis.


På ein åsrygg i Seviac, nær Montreal du Gers, ligg restane av ein flott romervilla med mellom anna fleire golvmosaikkar. Ein av dei viser eit tredimensjonalt bilde, noko som gjer at den forandrar seg, alt etter frå kva side av mosaikken ein ser den.

Kanskje ikkje like lett å sjå på eit bilete som når ein står ved mosaikken på åsen i Seviac.

Er det slik med alle illusjonar?
Også med trua?
At dei forandrar seg alt etter som standpunkta endrar seg.
Er det heile eit spørsmål om tolking?

Trass i mine spørsmål ovanfor.
For meg, trass i alle spørsmål som vert reist, og kor mange som vil hevde at mi tru kviler på ein illusjon. For meg er Bibelen sine ord og truvedkjenninga som kyrkja på 300-talet vart samde om var summen av den kristne trua. For meg er, og vert det sanninga – og mi tru. Uansett kva kjensler eg måtte ha eller ikkje ha langs pilegrimsvegen gjennom livet.
For mi tru kviler ikkje på kjensler, men på tru. Tru på Han som vi snart skal feire minne om. Jesus, Maria sin son. Menneskesonen og Guds Son.
Det er for meg ingen illusjon men røynd sanning.

Husa sin illusjon er nokre vindauge og dører som ikkje er ekte. Dei er malte på veggen.

Men dette er ingen illusjon. Trur eg.
Slik såg morgonen ut frå Sætre, onsdag 16.desmber kl.8.30