Kvar er tankane mine der eg går etter vegen? Tenkjer eg i det heile? Eller er det berre augene som ser og lagrar inntrykka i minnebanken ein kvan staden der oppe i skallen?
Eg er i framandt land. I ukjendt land.
I husa eg går forbi bur der mennneske som elskar det gode, men og møter det vonde og såre. Kven er dei? Korleis er deira liv? Korleis er deira kvardag?
Dei set bo saman og føder born. Born veks opp , vert ungdomar medan foreldra eldest og ein dag er borte, og dei som eingong var born overtek deira plass og nye born kjem til.
Ein dag går eg, ein framand forbi. Dei veit ikkje om meg, kven eg er, og eg kjenner heller ikkje dei. Kanskje kjem vi kvarandre i møte på ein veg, i ei gate. Våre auge møtest i eit kort sekund, og mellom oss flyg orda, helsinga, Buenos dias, og så er vi forbi kvarandre og møtest aldri meir. Var møtet gløymt i same stunda?
-Dette er i grunnen ein form for galskap - sa eg til henne som gjekk ved sida mi. - Å reise bort frå det kjende heime for å gå her i framandt land. Utan anna mål enn berre å gå dag etter dag, mil etter mil..
Ho var ikkje samd. Det er i så fall ein god galskap, svara ho. - Du brukar kroppen. Du opplever noko som gjer noko med deg, og du får ro til å tenkje utenkte tankar.
Eg går over ei fylling i strandkanten. Nedanfor er fjordbotnen delvis turrlagd no på fjøre sjø, men lenger borte ved ein holme er det enno djupt vatn og der flyt det vakre, kvite, små båtar på det stille vatnet. I grell kontrast til dei der borte, ligg det nær meg båtar i ferd med å gå i total oppløysing, nede i blautleira ved fyllinga eg går på.
Eg tenkjer ikkje så mykje når eg går. Det vert mest å vere tilstades, sjå, registrere kva augene ser, medan automatikken flyttar føtene.
Du får ro til å tenkje utenkte tankar, - sa ho.
Brått vert desse båtane eit bilete på livet. Mitt liv. Alle sitt liv.
Vi fødest, veks opp, barndom, ungdom, manndom, - og tilslutt eldest vi inn i alderdomen - - medan vi går vår vandring på ukjende vegar, kvar dag vidare i framandt og ukjent land. Det er berre gårsdagen vi veit noko om.
Det er - Din stund på jorden, som den svensk diktaren Wilhelm Mobeg kalla ei av sine bøker.
Mi stund på jorda. Å vandre frå vogge til grav - og gløymsle. Og spørsmålet heng att i tankane mine; Kva fyller eg vandringa, timane, dagane med?
Er det berre galskap heile vandringa? Nei, eg må vere samd med henne. Det er ikkje galskap, vi vandrar mot eit mål. Santiago de Compostela er målet for mi vandring her i framandt land. Vegen dit er ukjend. Eg har ikkje vandra han her før, men han set merke i meg. Merke som eg bær med meg vidare. Og eg vandrar ikkje åleine. Eg vandrar i eit fellesskap, og kvar av oss set vi våre merke på kvarandre. Det er ikkje berre Buenos dias, og så ikkje noko mer. Det gjeld å elske medan du torer det, det gjeld å leve medan du gjer, sa Piet Hein. Det gjeld å vere til stades i livet, ikkje gå på tomgang. Det gjeld å ikkje vere utmeld frå dei som omgir meg kvar stund av mi tid på jorda. Klarer eg det, då er ikkje vandringa forgjeves.
Memento mori, sa dei gamle romerane. Hugs at du skal døy.
Båten er ein dag borte. Borda har rotna bort eller sokke ned i blautleira. Men noko lever att om han er synleg borte. Slik og med meg, oss. Noko lever att hos dei som kjem som neste lekk i livsens kjede. Noko lever att etter vår vandring.
Men om vi søkk i blautleia og vert borte, så er der ein større enn oss som tek vare på oss, ein som kjenner oss og veit om oss seier Ordet. Livet er gøymt hjå Gud står det skrive, og ein dag har han lova at skal underet skje. Hugs at døden er ikkje det siste. Ein dag skal livet på nytt bryte fram i det som såg vonlaust og dødt ut.
Ein av salmane i Bibelen er lagt i munnen på kong David, Han var ikkje alltid det gode mennesket ein skulle tru, men likevel, trass i det, så opplevde han seg kjend av Gud.
Han syng:
Herre du ransakar meg og du veit, du veit om eg sit eller står, på lang avstand kjenner du mine tankar. Om eg går eller ligg, ser du det, du kjenner alle mine vegar.--- Kvar skulle eg gå frå din pust, kvar kunne eg røme frå ditt andlet? --- For du har skapt mine nyrer, du har vove meg i mors liv, --- Alle dagar er oppskrivne i di bok, dei fekk form før ein av dei var komen.
Eg vandrar over steinfyllinga og inn mellom husa bortanfor. Augene festar seg på nye ting, registrerar dei og gøymer dei der oppe over augene ein stad. Samtalen mellom oss vandrarane går og vidare. Borte er båtane vi såg for litt sidan. Gøymde, gløymde.
Heilt til eg er heime og ser bileta eg tok av dei der på steinfyllinga. Då dukkar og tankane frå den gongen opp, og fingrane finn bokstavar på tastaturet, bokstavane formar seg til ord og setningar. Og kanskje, kanskje har orda, tankane mine, også noko å gi til andre vandrar som er er undervegs på sin veg.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar