Etter ein enkel frukost på ein bar ved hotellet, ( det er ikkje alltid like lett å handtere bestillingane når ei gruppe på seks framandlandske skal ha sin frukost. då kan det lett gå i surr for nokon kvar bak disken), set vi kursen mot byporten og brua over elva Rio Arlanzon, for så å tråkle oss gjennom bygatene sørover ut av byen. Vinden frå nord er framleis kald, og regndressar og ponchoar må fram. Etter å ha gått under motorvegen dukkar det første vegmerket for Camino de San Olav opp på ei tavle, og seinare finn vi gamle jarnvegssviller med jamne mellomrom der merket er festa opp. Same merket som heime på pilegrimsvegen frå Oslo til Trondheim. Så her er det berre å gå på.
Etter kvart ser vi att ikkje alle merka har fått stå i fred. Berre den raude grunnmalinga er att på stolpane. Det er vel ein kvan som har funne ut at det blank metallmerket er ein fin raritet å ta med seg.
Seks ulike personar på pilegrimstur; kan det gå bra? Nokre er raske til beins, andre hamnar lett i baktroppa. Nokre vil gjerne ha alt klart på førehand, andre tenkjer at det ordnar seg nok.
Ein skulle tru at dette gav grunnlag for problem undervegs, men så oppdagar ein at det går bra likevel. Gruppa finn si rytme og oppgåvefordeling. Og med smil og godt humør, trass i regn og vind, legg vi meter for meter bak seg på pilegrimsvegen sørover..
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar