Etter fleire hundre år med forfall, vart den i 1929 freda som eit nasjonalt monument og fekk nødvendig restaurering for å stogge forfallet. I dag er det berre koret og litt av begge tverskipa som står att. Kyrkja er pryda med mange vakre ornament og relieffar både utvendig og innvendig, og som eg får vere nøgd med å sjå bilete av på verdsveven. Eg tek med nokre av dei her. Eg rota meg vekk og fann den ikkje. Men eg hadde vel berre fått sett frisene utvendig, ikkje dei vakre og gamle relieffa innvendig. Så kanskje var tapet til å leve med sjølv om eg gjerne skulle ha sett den. Det er ikkje alt som går den vegen ein vonar her i livet, heller ikkje etter pilegrimsvegar.
torsdag 26. juni 2014
Der skulle eg ha vore, men... (2)
Men slik vart det ikkje. Dette er kyrkja Santa Maria de Lara ved Quintanilla de Viñas. Eller rettare sagt, restane av ein stor basilika frå det 7.århundret då visigoterane rådde grunnen i Spania, og dei var kristne av ariansk trusretning.
Etter fleire hundre år med forfall, vart den i 1929 freda som eit nasjonalt monument og fekk nødvendig restaurering for å stogge forfallet. I dag er det berre koret og litt av begge tverskipa som står att. Kyrkja er pryda med mange vakre ornament og relieffar både utvendig og innvendig, og som eg får vere nøgd med å sjå bilete av på verdsveven. Eg tek med nokre av dei her. Eg rota meg vekk og fann den ikkje. Men eg hadde vel berre fått sett frisene utvendig, ikkje dei vakre og gamle relieffa innvendig. Så kanskje var tapet til å leve med sjølv om eg gjerne skulle ha sett den. Det er ikkje alt som går den vegen ein vonar her i livet, heller ikkje etter pilegrimsvegar.
Etter fleire hundre år med forfall, vart den i 1929 freda som eit nasjonalt monument og fekk nødvendig restaurering for å stogge forfallet. I dag er det berre koret og litt av begge tverskipa som står att. Kyrkja er pryda med mange vakre ornament og relieffar både utvendig og innvendig, og som eg får vere nøgd med å sjå bilete av på verdsveven. Eg tek med nokre av dei her. Eg rota meg vekk og fann den ikkje. Men eg hadde vel berre fått sett frisene utvendig, ikkje dei vakre og gamle relieffa innvendig. Så kanskje var tapet til å leve med sjølv om eg gjerne skulle ha sett den. Det er ikkje alt som går den vegen ein vonar her i livet, heller ikkje etter pilegrimsvegar.
Abonner på:
Legg inn kommentarer (Atom)
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar