Cubillo del Cesar

Då vi kjem inn til landsbyen ser vi ei stor steinstøtte oppe i bakken ved vegen. Ei støtte der merket for Olavsvegen er hogge inn, i lag med namnet "Camino de San Olav". Så er det der vi skal opp i morgon når vi held fram vandringa. Opp på åsen att.                                                  Vi går over ei lita bru og inn i landsbyen. Kvar skal vi? Ei hovedgate strekkjer seg opp ein liten bakke, og frå den går eit par sidegater ut til høgre. Husa ser velstelte ut, nokre av dei er nokså nyoppussa. Somme av dei har ein liten. kjøkkenhage ved sida av seg. Bak husa ligg eit par lange fjøslignande bygningar. Men ingen å sjå for å spørje kvar hostallet er. Jau der, heilt oppe på toppen av bakken står ein kassebil ved sida av eit hus, og oppetter veggen er der eit stillas med to karer på. I ferd med arbeid på huset. Vi stimer opp over gata for å spørje dei ut, og dei peikar på ei dør rett på andre sida. Ut kjem ein tagal mann som peikar vidare oppover til siste huset i gata. I det eg rundar hjørnet, stoggar ein bil og ut stig ein kar som helsar oss velkomne på eit mål vi skjønar, engelsk.  Han fortel at han er komen frå Burgos, der han bur, for helse på oss.Og sidan hostallverten ikkje talar anna en spansk, hjelpe oss tilrette på hostallet, og om vi ynskjer det, fortelje oss om landsbyen  og området, både før og no. Eg tenkjer at dette kan verte ein interessant kveld. Og eg er imponert over at han har teke seg tid til å køyre fleire mil frå Burgos for å møte seks Olavs-pilegrimar frå nord. Det er eit vakkert hus vi stig inn i. Frå peisen strøymer varmen frå brennande vedkubbar imot oss. Og soveroma har gode senger, med eit topp baderom attåt. Her skal vi ha det godt.

Han fortel at han vart fødd i dette huset. Det var foreldra sitt hus, men dei flytte til Burgos då han var liten. No har han pussa det opp til helge og feriebustad, og til hostall når det behovet er der. Då er Det er den andre spansktalande mannen som har ansvaret for det. Gjesteboka røpa at det er ikkje for ofte. Så ville han vise oss, før han måtte attende til Burgos,  kyrkja, skulestova og ei gamal smie der det er samla mykje gamal reidskap som fortel om livet i landsbyen før.
Etter stridane mellom dei kristne og maurarane låg området her aude og folketomt. Men så flytta det baskerar hit og slo seg ned. Byrja å dyrke jorda.. Vi er baskarar, sa han, sjå på våre store naser.



Kyrkja ligg vegg i vegg med hostallet, berre nokre få meter unna. Ei gamal, lita, kyrkje i romansk stil. På ei av søylene framme i koret kikar eit lite afrikansk hovud ned på oss. No var ho ikkje bruk anna ved gravferder. Årsaka til det er nok  folketalsutviklinga i landsbyen. Då han var liten, fortalde han i skulestova, og peika på nokre bilete, var der mellom tretti og femti born i landsbyen. No var der to. Og i landsbyen budde det no berre sju personar. To brør som dreiv alt det landet som høyrde landsbyen til, og såg etter husa i byen. Drifta deira var tusen sauer. Og så borna og ei søster av brørne som hadde mist arbeidet sitt i Burgos. Resten var nok nokre eldre.

I skulestova var der samla ei rad med fotografi frå den tida då folketalet var stort. Frå skule, arbeidsliv og folkeliv i byen. Og i smia hadde ein frå landsbyen samla mykje arbeidsreidskap frå jordbruk og heimearbeid. Noko mi kjære og vi andre høyrde interesserte på, og kom med våre komentarar til. Sjølv merka eg etter ei tid at kroppen byrja å murre, så eg måtte ut for å røre meg litt. Kanskje var det varsel om kva som skulle kome neste dag.

Vel attende på hostallet fekk vi ein herleg tre rettars middag, laga av brørne si syster, og sidan ho og snakka litt engelsk, fekk vi ein triveleg kveld i lag.

Cubillo del Cesar