Pilegrim

"Tida ho renn som elv mot os", skreiv Anders Hovden i salmen "Fagert er landet".
Det kjennest stundom slik.
Best som ein tykkjer ei komande hending ligg langt der framme, så er den med eit komen veldig nær.
Slik er det og med den komande pilegrimsvandringa vår.
I dag er det berre tre korte veker til vi er på staden som biletet syner,
Castrojeriz, fire mil vest om Burgos.
Der stogga vi fjor, og der ifrå skal vi snart halde fram med vandringa vår.

Dette med å gå, høyrde ikkje med i mine tankar, år attende.
Heller ikkje låg det å vitje "heilage stader" så langt framme.
Så korleis dukka det opp? Eg er då på botnen ikkje noko ihuga trimmar. Og heller ikkje så veldig fasinert av å trave gatelangs i framande byar.


Det var ein tur til Israel på byrjinga av 1990-talet som sette det igong hos meg. Endå om det var ein tur der eg fraus mykje. Vi var der i månadskiftet januar/februar, og det var, til tider, surt og kaldt vær.
Likevel merkte turen meg på ein måte som eg aldri hadde trudd på førehand.
Det å vere på dei stadane eg så ofte hadde lest om, gjorde eit uutsletteleg inntrykk.
Seinare vart det fleire turar dit.

Nokre år seinare var den keltiske kulturen "in", og då dukke det opp ein tur med Det Norske Bibelselskap i fotspora til keltiske heilage menn og kvinner i Skotland og Northumbria, med hovedfokus på Iona og Lindisfarne.

Iona
The Holy Island, Lindisfarne

Og då var interessa tend.
Det er framleis mange stadar eg gjerne skulle vitja både her heime og i utlandet. Gjerne ved å gå dit, men det spørst kor lenge eg er i stand til det.
Eg er noko spent på året si vandring. Drog på meg eit kropsleg mein i fjor, og det er der enno. Eg er nok litt spent på kor mykje det vil merkast i år.