Han er med i ei gruppe turistar, pilegrimar, som snart skal vitje den vakre kyrkja, skapt av den italienske arkitekten, Antonio Barluzzi, som har skapt så mange vakre kyrkjer i dette landet.
Dalen opnar seg sørover, og i dalbotnen skal der vere ein liten bekk.
Dalen er ikkje brei, og på begge sidene lyfter det seg lave åsar.
Det var ned gatene der borte under muren han kom, meisteren med fylgjet sitt, ein sein kveld for lenge sidan.
Ned gatene og ut gjennom byporten som låg der då.
Ut i dalen og over bekken.
Det var ein hage med oliventre og ei oljepresse som var målet hans. Der skulle dei vere om natta.
I dag ligg kyrkja og nokre få og gamle oliventre der hagen eingong låg.
Sola hadde enno ikkje klart å varme den kjølege morgonlufta, men dagen er klår, så det vert nok endå ein varm dag i byen der oppe bak muren.
Framleis er det stille utanfor kyrkja, men om ikkje lenge vil her vere fullt av turistbussar, og det vil kry av menneske i hektisk aktivitet.
Han let augene kvile ei stund på mosaikken der oppe på gavlen, og åsen bak, før han går opp trappa og inn bak glasveggen som ber siluettane av forvridde oliventrestammer på seg.
Han veit kva som møter han der inne. Han har vore her før. Likevel kjenner han på den same kriblande spenninga som då han kom inn i kyrkja første gongen. For år attende.
Inne er det skymt. Fullmånelyst.
Oppe i taket med dei mange kuplane er det måla stjerner.
Framme i kyrkja , nedanfor alteret, stikk nakne berget opp av golvet.
Omkransa med eit gjerde av smijarn, forma som tornekroner. Og utanfor ein alterring med knelebenk.
Han står stille og let augene venje seg til det svake lyset, før han stille vandrar framover mot koret og det nakne berget.
Tankane hans er i dramaet som hende her ei månelys natt for snart totusen år sidan.
Det kjem for han at han vil bøye kne ved alterringen og forme ei lita takkebøn.
Han kneler ned på benken der ved berget.
Brått og uventa fyller ei kjensle av djup sorg og smerte han.
Utan at han maktar å hindre det, bryt tårene fram og renn ned over kinna hans og dryp ned over dei falde hendene og alterringen.
Kor lenge han ligg på kne der, fylt av den djupe sorga, veit han ikkje. Tida og staden glir bort som i eit tomt og tidlaust rom.
Suste det tungt av sorg
gjennom Getsemane den natten …
Den natten soldatene førte Maria sønn med
til yppersteprestens hus?
Ei hand tek han varsamt på eine skuldra, og ei mild stemme når inn til han.
”Du må kome. Vi skal vidare.”
Nei,
en eseldriver som drev sine dyr
gjennom Shushanporten i den tredje time,
hørte et mektig åndedrag av fred
bruse gjennom olivenlunden.
Sakte reiser han seg.
Kjensla av sorga glir bort når han slepper taket i det mørke treet han knelte ved.
Nevane dreg over dei fuktige kinna for å turke bort dei siste restane av gråt.
Men på alterringen er der mørke og våte flekkar etter tårer.
Der er fleire grupper i kyrkja no når han sakte fylgjer etter dei andre ut gjennom glasdøra, ut i morgonsola utanfor.
Og over den lille gropen
som Mesterens knær grov i myk muld,
vandret en bille, en bladtege
med ryggskjold som gammelt kobber,
antennene dirrende spent
mot en duft av hibiscus.
Sola har flytta seg eit heilt stykke vestover medan han var inne. Lufta har vorte varmare. Han står ei stund og nyt den vakre mosaikken oppe på kyrkja. Den lyser mot han i sterke og klare fargar.
Dei andre er alt i gatekrysset lenger borte, på veg mot den gamle bymuren oppe i dalsida.
Han går sakte etter dei.
Midtvegs oppe i dalsida snur han seg og ser attende på kyrkja.
Undrande.
Kva var det som hende der inne, og kvifor hende det han?
En gjeterfløyte oppe i høyden
lød ensom og langt borte.
Han når dei andre att i det dei er framme ved Løveporten.
Oppe på bakkekanten ved vegen står eit gamalt esel bunde til ein busk.
Ved porten står politi og soldatar med ladde våpen i hendene.
Og innanfor ventar trengselen i dei smale gatene fram mot den gamle tempelplassen.
Over den strøymer dei truande til fredagsbøn i moskeen.
orda med kursiv er Hans Børli sine
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar