Tourogrino

Pilegrim - pèlerin - pilger - peregrino.
Det er det det handlar om på vegen mot Santiago de Compostela.
Eg har vore mellom dei nokre dagar kvart av dei siste fire åra.
Mellom desse som går pilegrimsvegen mot vest gjennom Frankrike og Spania med sekk på ryggen og stav i hand.

Eg har kjent at vekta av sekken på skuldrar og rygg, har vorten tyngre og tyngre etter som dagen lid og kilometerane svinn bort under fotsolane.
Og for kvart år har eg prøvt å minke vekta av den, frå 12-14 kilo første året, ned til 8-10 kilo i fjor. Men framleis vil eg prøve å minke vekta endå meir, sjølv om det tyder at eg må vere meir kresen på kva eg tek med.

Samstundes som eg har kjent på vekta av sekken på min rygg, har eg sett med undring, og litt misunning, på desse som fyk forbi med berre ein liten dagtursekk på ryggen.
Er dei rette pilegrimar tru?

Eg kjenner ordet busspilegrim. Desse som vandrar berre korte stykke kvar dag, men som elles vert frakta fram med fylgjebuss frå hotell til hotell, og gjer heile Camino Frances på ei veke.

Eg møtte eit nytt ord i dag.
Tourogrino.
Det er det dei er, ikkje peregrino men tourogrino.
Desse som sender bagasjen med bil til neste overnattingsstad, og sjølve vandrar så lett avgarde med berre ein liten og lett sekk på ryggen.
Ikkje nokon sovesal med snorkande medvandrarar på pilegrimsherberge ventar på dei, men pensjonat eller hotell med eige rom, gode senger, eigen dusj, og oppdekt frukost om morgonen.
Kan dei vere rette slags pilegrimar?

Eg må tilstå at både ryggen, og alderen min, er freista til å verte tourogrino vidare mot vest.