Språk

Det vert hevda at norsk er eit vanskeleg språk. For ikkje å snakke om nynorsk. Det er då eit heilt håplaust målføre som det er totalt vekkasta å bruke tid på å lære. (Vert det hevda i norsk språkdebatt.)
Eg derimot tykkjer at både nynorsk og bokmål er lette og vakre målføre.
Men - spansk derimot, det er ikkje enkelt å få inn i hovudet.

Der er nokre som har noko som vert kalla eit språkøyre. Det skal visst tyde at dei har lett for å lære seg nye språk.
Det har ikkje denne karen.
Eg fekk så smått byrje å smake på engelsk i sjuande klasse på folkeskulen.
Gjennom eit langt liv har eg vel lært det så pass at eg no kan å gjere meg forstått på det målet, og å lese engelskspråklege bøker.

Eg prøvde i si tid å lære meg tysk, men det vart berre med å forsøket.
Resultat: eg skjønar nokonlunde kva som vert sagt og skrive, men trøyste og hjelpe dei som vert utsett for mine forsøk på å tale det.

Fransk?
I nokre veker, tre år på rad vandra eg i Frankrike. Det skulle vel gi som resultat at eg fekk inn ein del fransk ord og setningar. Men desverre. Resultatet vart heller skralt.

Men no er det spansk som står på programmet, og Isak sin besten puggar spanske setningar, verb og glosar i eit forsøk på - når vandringa kjem seinare i år - å kunne "hablo un poco de español"
Med ein spanjol som lærar, burde det vel vere ein viss sjangse for det.
Eller kva?

Og i kveld er det nye spansktimar, så her er det berre gripe boka.
Adios, amigos!
og - hasta luego.