Ein av dei bloggarane eg fylgjer med på, denne ei kvinne frå Ny-Englandskysten i USA, skriv at no er våren komen der. Snøen smeltar, elvane fløymer over og trea står med bristeferdige knoppar.
Sjølv har eg dei siste dagane nytta snøfresen dagleg, også denne morgonen. Så her er nok våren enno på vent.
Men - han kjem nok , og etterpå kjem sommaren.
Og då skal mi kjære og eg ut på vandring nokre dagar, i Valdres.
Vi var der i 2009, men grunna dødsfall i familien vart det berre dei siste fire dagane av vandringa den gongen.
Når eg no på nyåret, såg utlysinga av 2011-vandringa, sende eg ein e-post og melde oss på for å ta strekninga vi ikkje gjekk i 2009.
Eg fekk svar eit par dagar etterpå, og då var vandringa omlag fullteikna.
Sist veke fekk eg ei ny melding. No var vandringa fullteikna.
Samstundes fekk eg lista over våre medvandrarar. 30 skal gå fellesvandringa i år, og av dei er det 8 menn.
Eg har sett det før, både her heime og under vandringane i Frankrike og Spania. Kvinnene er i fleirtal. Er det ikkje maskulint nok å gå pilegrimsvandring? Eller er det andre sider av vandringane som gjer at det appelerer meir til kvinnene enn til oss menn?
Godt for helsa er det, og ein fin og avvekslande måte å bruke nokre dagar eller veker i vakker natur på.
Nok om det.
1.juli startar vandringa frå Hedal gamle kyrkje for 22 kvinner og 8 menn gjennom skogen, over til Bagn i Valdres.
Dei to første dagane går med til det.
Så er det berre å tinge, og vone, på godt og lageleg vær.
Denne gongen har eg tenkt å bere med meg ein kopi av Hedals-madonnaen under vandringa.
Med bakgrunn i den store jordskjelv- og tsunamikatastrofa i Japan, kjennest det litt underleg å skrive om mine små saker.
Det er rystande å sjå bileta som rullar over skjermen desse dagane.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar