Desse dagane som fører oss så nær det tragiske og vonde som hende - og hender - i Japan - og i Libya, sit eg med ei undring i meg.
Kan dei som står midt oppe i desse hendingane finne noko som gleder, eller vert det berre dei vonde hendingane dei må slite med?
Kva gjer det med dei som står midt i hendingane som eg, gjennom TV´en sine flimrande bilete, berre er ein fjern tilskodar til?
Eg har fått med meg eit par TV-program som berørte meg siste dagane.
Det eine var ei norsk-tyrkisk kvinne som ville sende ein grøn ballong til Gud.
Det handla om kvinnene sine kår, og voner, innan den islamske verda.
Det andre, som eg såg i går kveld, handla om dei grøne dagane, fulle av von, rundt det siste valet i Iran, og korleis makta sine herrar knuste vona med hard vald.
Slik vi og ser det i Libya og andre stadar i den arabiske verda i dag.
Mange anklagar Gud for alt det vonde som hender i verda, og forlet han på grunn av det. Eg trur ikkje vi menneske kan seie oss fri for skuld i det som skjer.
Ein av profetane talar om våre harde hjerters skuld. Eg er redd han er inne på noko vesentleg der.
Midt i dette leitar eg etter det som gleder i det nære.
Det har stått ei grøn plante på kjøkenbenken i heile vinter. Men ein dag bryt mi kjære ut: "Nei sjå, her kjem det blomsterknopp!"
Vi såg han vaks seg større for kvar dag, og ein dag opna den første blomsterknoppen seg og spreidde lys i romet med sin sterke og varme farge.
No står planta på kjøkenbenken. Framleis med store grøne blad. Men i sollyset som kjem inn kjøkenglaset, lyser det som av eit lite bål i toppen av blomsterstengelen, der fleire fargesterke blomar stråler mot oss.
Det er ikkje alltid gledene treng vere så store for å fargelegge tilværet vårt med lys.
Dei er rundt oss heile tida, berre vi evnar å sjå dei - og fange dei.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar