Ord

 Vi veit så mykje, trur vi. Vitskapen kan fortelje oss korleis det heile, alt dette som vi lever i , dette altet, denne vesle jord vi bur på, ja heile dette uendelege universet byrja ein gong,  med det store mytiske smellet, the big bang. 

Men kva var før det store smellet, the big bang tru ?

Inn i dette smett mi tru seg inn, den som er grunna på nokre gamle ord om korleis det heile byrja. Ser eg noka konflikt mellom det vitskapen fortel, og det dei gamle orda fortel. Andre gjer kanskje det, men ikkje eg. For dei fortel igrunnen det same, berre med andre ord. For dei plasserar ein skapar før alt, ein skapar som seier ord som utløyser skapinga. Er det dei orda som utløyser the big bang ?

I opphavet, in the beginning, skapte Gud himmel og jord, og jorda var aud og tom, og mørkret låg over jorda. Då sa Gud "vert lys " og det vart lys.

Johannes fortel om dette med andre ord i starten av sitt evangelium. Han fortel at Ordet, Logos, var sentralt då alt starta.

Gud sa  ord,  ja Gud var Ordet, og det vart.

Men ordet skspte ikkje berre jorda og den store himmelrømda, det gav oss også evna til komunikasjon, evna til å samhandle på godt og vondt oss i mellom.

Ord  - ja kva hadde vi menneske vore utan orda mellom oss. 

Tala ord, tenkte ord, skrivne ord. 

Vame ord, kalde ord,  

kjærlege ord, hatige ord. 

Ord ropa ut i sinne, ord kviskra i kjærleik.

Er det dette Hans Børli set ord på i desse vesle linjene ?

Ordene, 

de dødelige menneskeordene-

veit du at de eier en sjel?

Ord som blir drysset,

som regnets dråper

på blygrå sjø.

Ord som blir kviskret.

Ord som blir nynnet.

Ord som blir bedt

der en skal dø.

Stemningen,-

elden i mennesketanken,

finner ordenes reine metall.

I dikterens esse

blir ordene sveiset

til klare klokker -

til gledens og sorgens

tonende klokker.