Eg har levd mellom fjell (2)

Slik må det vere på prærien, tenkjer han der han sit i vegkanten og kviler føtene. Her er det ingen ting å feste augene på, berre ein flat horisont heile vegen rundt, med blå himmel over.

- Fjell? Du saknar då vel ikkje fjella? Du har då vel sett nok av dei, du som har levd under bratte fjell heile livet?
Det er vandringsvenen som bryt inn .
- Du toler då nokre dagar utan fjell? Eller? Minnnest du nokre dagar attende då du sist gjekk over fjell. Dei var høgre dei fjella enn dei du har levd under.

Jau, han mintest. Han mintest den vandringa oppover fjellsida i skodda. Det var ikkje mykje han fekk sjå av utsikt den dagen. Berre vegen nokre få meter framover, og så ein grå vegg av skodde. I tillegg var skodda full av små dråpar med væte. Dette er ikkje mykje å bry seg om, hadde han tenkt. Derfor fekk regncapen ligge urørt i sekken. Men mange nok med små dråpar vert i lengda meir enn nok av væte. Vel framme på andre sida av fjellet, nede i dalen ved hospitset, var han både våt og kald. Det var berre å gå inn under ein varm dusj, og så pakke seg inn i turre klede under teppet på senga til han fekk igjen varmen i kroppen. Slik hadde han byrja på denne vandringa si.
Sidan hadde fjella vike undan og gått over i lave åsar i staden. Men han hadde hatt fjella med i dagar framover, rett nok stadig lavare og lenger nord enn der hans vandringsveg gjekk. Han kunne sjå dei ligge der langt i det fjerne, gjerne med toppane gøymde i skyer.
Men så ein dag var dei borte, og det var berre lave bakkar att å feste augene på.

- Minnest du siste bakken av noko høgd? Det var varmt, og du sveitta godt oppover mot bakketoppen.
Såg du fjell då du var oppe og såg utover landet vestover?
Jau, han mintest kva han såg då han stod og stødde seg på staven, ute på vestsida av bakken. Nei, fjell hadde han ikkje sett. Det var ei stor grøn slette som låg framfor han, mest som eit grønt hav. Han såg vegen bukte seg vestover denne sletta. Her og der såg han små husklynger, og langt ute i horisonten glei grønfargen over i blått som tilslutt gjekk i eit med den lyse blå himmelen over. Det hadde sokke i han at no byrjar den store høgsletta, og den skal han bruke mange dagar, tusenvis av steg, på å vandre over. Men der borte i det lyse blå som går over i den like lyse blå himmelen, der, langt der framme ved enden av sletta, der vil han igjen møte fjell som reiser seg opp over slettelandet.