Eg går, ergo er eg. (1)

Lyden av føtene og vandringsstaven som møter grusen på vegen er det einaste han høyrer denne tidlege morgonen. Bak han vert byen, der han fekk seg ei seng sist natt, borte bak ein liten bakketopp. Det siste som vert borte er kyrkjetårnet, men han ser det ikkje, for han vender augene framover, vestover den store og vide sletta.
I sekken på ryggen ligg nista for vandringa denne dagen, ein bocadillo med skinke og ost, innpakka i eit papir. Han kjøpte den med seg i baren der han fekk seg ein kopp med svart kaffi, før han forlet byen. Og utanpå sekken i eit par lommer, ligg og to flasker vatn. Det får halde nokre timar framover.

Han er ikkje åleine på vegen denne morgonen. Lenger framme ser han andre vandrarar som er føre han, og bak seg høyrer han andre føter som krasar mot grusen. Nokre av dei vil snart kome opp på sida hans, helse  bueno camino, og så er det han som er bak dei. Men etter dagar på vegen har han funne si eige rytme, det er ingen ting som hastar.  Føtene lyfter seg og trør på nytt ned i grusen litt lenger framme utan at han treng å gi dei ordre om det. Sakte kjem landskapet han i møte og glir attom og vert borte bak han. Eit steg, to steg, tre steg. Å gå, det er det som er livet her etter vegen. Å gå.
Ein tanke sviv gjennom han; eg går, ergo er eg. Men er der ikkje meir, anna enn å gå? Tanken stoggar opp, hovudet vil ikkje.
Staven vert lyft, flytta fram og sett ned att med eit lite krakk i veggrusen. Han slepp å tenkje etter, automatikken er der etter dagar med vandring, heile tida framover til han ein dag er der, langt der framme ein stad.  Kor mange steg vert det tru? Denne dagen vert det vel rundt tjuetusen steg, og etter det nye dagar, nye steg?  Når han er der, kor mange gonger har føtene då lyfta seg og sett seg ned igjen?
Han orkar ikkje å tenkje etter, merkar at natta var ikkje av dei beste, for mykje uro på salen. Hovudet vil ikkje vere med, han berre går, kviler i si eige vandringsfart saman med sine to stillfarande medvandrarar.

Den eine er hans eigen skugge. No tidleg om morgonen ligg den lang på veggrusen framfor han. Lange føter som flyttar seg, og går lenger framme over i kroppen med sekken, og til slutt eit lite, smalt, hovud med ein hatt på. Skuggen vil vere med han heile denne solrike dagen, men den vil endre skikkelse og flytte seg etter som dagen lid og sola flyttar seg over vegen han går. Han seier ikkje mange orda den vandringsvenen hans. Han er heller av dei stille i landet, men det hender nok at vandrararen vekslar ord med sin mørke og tagale ven, sjølv om svara er heller få.

Den andre er heller ikkje så lett å forhalde seg til, han er ein noko ustadig fylgjesvein. Der er dagar då vandraren  undrast på om venen har sovna av ein stad langs vegen. Andre dager kan medvandraren vere nesten brysom, let han knapt vere i fred, men dukkar stadig opp med noko nytt, og det han kjem med kan vere til både uro, undring og glede. Men mest er han til glede, ein han kan dele dei mange opplevingane sine med under vandringa etter vegen. Denne medvandraren er hans eigne tankar.