Gata stig framfor han oppover mot bakketoppen lenger framme. Husa langs gata står enno med mørke vindauge, nokre av dei har og skoddar for som vernar mot innsyn til roma innanfor.
Klikk, klikk, klikk. Lyden frå spissen på staven fyller den morgonstille gata kvar gong han set staven ned på gatasteinane under føtene. Det er langt mellom gatelysa oppover bakken, så det skymt mellom husrekkene. Oppe på bakkekanten er der fleire lys samla, og då han nærmar seg ser han at det er byen si kyrkje som ligg der bak eit lite torg. Omkransa av store, lauvfulle tre. Han stansar ei stund, pustar på og tenkjer at han burde ha prøvt seg på døra, men slår det frå seg. Så tidleg om morgonen er ho nok stengd, så istaden han vender seg mot vegen att der den svingar seg forbi dei siste husa og bortover den vide åsen.
Det har alt lysna så mykje at han ser den utan å bruke hovedlykt. På austhimmelen ser han roden av den stigande sola, og over han, der sola sine strålar alt er, ser han gylne striper av store fly på veg mot sine mål ein eller annan stad, i eit eller anna land. Store fly fulle av menneske. Dei reiser fort dei der oppe, Og dei reiser heilt annleis enn han, sit seg fram i gode stolar. Brukar nokre få timar på strekningar som han her nede på åsen ville bruke månader og år på gå. Men kanskje misser dei noko som han får gratis. Kjensla av vegen under føtene, synet av landskapet der han går, lukta av det som veks langs vegen, og den reine friske lufta. Dei gylne stripene der oppe fortel at flya ikkje starta på same stad og har ulike stadar som mål, då stripene har så ulike retningar. Ein skullle mest tru der var ein stor edderkopp der oppe, i ferd med å spinne sitt himmelnett.
I aust aukar den gylne randa i styrke, og så bryt dei første solstrålane inn over vegen og landskapet rundt. Gyllent først, men det gylne minkar av etter kvart som sola stig opp på himmelen. Så er morgonen avløyst av den komande dagen for vandraren.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar