Ut av byen

Hendene hans grip rundt skåla med den varme morgondrikken han får her i landet, kaffi med mjølk. Han har vendt seg til det no etter dagar med vandring langs pilegrimsvegen. Her får han ikkje kaffien i kopp men i ei skål, og han kjenner varmen frå skåla breie seg frå nevane, gjennom armane og ut i kroppen. Det har vore ei kald natt i senga han fekk leige  her. I eit gamalt og gise hus og med ei kald natt ute var det ikkje mykje varme å finne i den tynne sommarposen han hadde å sove i. Ikkje hadde han ein annan kropp å krype inn til for å finne varme heller. Då hadde kanskje ikkje natta vorte så lang og frostig for han. Men no sat han ved frukostbordet, småprata med verten og varma seg på ei skål varm kaffi. Den kalde og einsame natta var forbi, ein ny vandringsdag ligg føre.

Så har han takka for seg og står ute i gata, og han kjenner kor kald denne morgonen er. Bra at han har kledd seg godt. Lenger framme i den morgonstille gata ser han den grøne lystavla ved apoteket fortelje at no er her eit par grader pluss. Ikkje akkurat det han hadde venta å møte i landet langt her syd.
Nede ved den breie elva ser han ein dis drive over vatnet. Heime ville han ha kalla det frostrøyk, men her er det kanskje morgonskodde?
Han står ei stund der på elvebredden og tek inn synet av elva og den skogkledde åsen på andre sida. Dit opp vil vegen føre han denne morgonen, og så vidare sørvestover åsen til nye landsbyar og byar lenger framme. Men så kjenner han kulden krype inn i kroppen igjen og han byrjar gå at.

Lenger framme ser han ei stor bru strekke seg over elva. Den liknar mest eit gamalt festningsverk med sine murar og tårn. Framme ved brua når dei første varme solstrålane han. Vegmerka syner at han skal over her, men på den andre elvebredden ved enden av brua ser han motorvegen, og bortanfor den reiser bergveggen seg bratt opp. Kvar går pilegrimsvegen vidare tru? Det kan då ikkje vere opp den veggen der? Vel, han får vente til han er over brua så vil han nok finne merka som syner kvar han skal gå.

Han må vente litt til det vert ei opning i bilstraumen, men så er han komen over til bergveggen og finn merket.. Då ser han eit lite trakk med nokre innhogne steg som fører opp i bergveggen. Dette ser bratt ut å klatre opp her med sekk på ryggen, men han får freiste. Sakte, steg for steg, legg han bergveggen bak seg. Nokre stader er det godt å finne greiner og røter å halde seg fast, andre stader er stien breiare og lettare å gå. Så flatar stien seg ut og han kjem inn mellom furutrea oppe på åsen.
Litt lenger framme er der ei lysning på bergkanten. Eit stort jernkors er reist framme på stupet. Der er nokre sitjeplassar ved krossen, og han tek av seg sekken og set seg ned.
Leitar fram vassflaska medan han let augene kvile på elva, brua og byen bakanfor. Sola har byrja varme godt, og han må ta av seg det yste laget med kle. Hadde han ikkje att ein liten ende av brødet han kjøpte i går, tru? Han opnar sekken og leitar litt før han finn brødstykket med ost og skinke. Noko flatklemt, men smaken er god. Han har ikkje vin til akkurat, men halvlunka vatn gjer same nytta.
Etter ei stung reiser han seg, heiser sekken på plass, grip staven, vender ryggen til byen han kom ifrå og går vidare inn på stien mellom furutrea.