Ikkje leit oppe i fjelltoppane eller ute i dei fjerne horisontar etter gledene i livet. Det er dei små, daglegdagse, dei som ligg framfor føtene dine som er dei sanne gledene, har mi kjære ofte sagt til meg. Eg har byrja å sjå at ho har hatt rett.
Det var desse små stundene som gjorde dagane og vandringa så rike på minne. Fellesskapet og omsorga frå mine medvandrarar. Kaffikoppen ved eit bord på fortauet utanfor ein liten bar.
Morgonstundene etter ei god natts svevn, då ein kjende at kroppen hadde fått den kvile han trong. På veg inn i ein ny dag. Framleis mørkt, men ein raudnande austhimmel varsla at snart stig sola oppå over horisonten. med sitt lys og sin varme. Vegen og stiane sin variasjonar Frå mjuke skogstiar og grasgrodde vegkantar, til steineste, djupe far i liene. Grus, asfalt og betong. Blomane ved vegen. Skuggen inne mellom høge tre. Lukta av furu og eukalyptus. Bylgjande kornåkrar og gule solsikkeåkrar. Vinrankane sine lange rader. gulbrune,nakne og avhausta åkrar. Dei små landsbyane med kuskit i gatene. Sjå etter kvar du set føtene. Små lavlofta kyrkjer, og høglofta katedraler. Så ulike i si utsmykking. Nokre enkle, andre så mektige i si utsmykking. Setje seg ned i ein benk i stillheit, og la freden, roa og det evige fylle sinn og sans. Dei breie elvane, og dei solsvidde slettene. Rastane ved vegkanten, då sekken vart opna og medboren mat, brød og pølse, kom fram. Vasspostane der dei tome vassflaskene fekk nytt, kaldt, vatn i seg. Middagane om kvelden, etter å ha fått seg ei seng, og dusja av seg sveitte og støv. Mange, mange mil og dagar til fots. Dagar og vegar som endra meg. Utvida min horisont og mi tru. Dei var der både ettertanken og angeren sine vegstykke, men det var gledene sin vegstykke som sit mest att i minnet.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar