Gå! - sa Kirkegaard

Det var ikkje i mine tankar at eg skulle starte på ei langvandring. Og i alle fall ikkje med utgangspunkt i ein liten by i Frankrike, som eg aldri hadde hørt namnet på.
Korleis kom eg på noko så framandt, for meg i mine tankar? Det første puffet fekk eg av ei nær vennine som hadde gått eit par gonger fram til Santiago, og hadde lyst på ei ny vandring.
Tanken var fødd, men kvar skulle vi byrje å gå i Spania? Det neste puffet gav ei bok av ein lokal forfattar. Han og kona hadde gått frå denne vesle ukjende byen i Frankrike, Le Puy en Valey. Eg  fann boka interessant, og foreslo at vi kunne starte der. Så fekk vi prøve å sjå kor langt vi kom.
Og Kirkegaard han sa, berre gå. Gå deg frå alle sorger og bekymringar. Kunne eg ha tiltru til slikt?  Rett nok. Mange kjem i god form etter som dagane går, men det og dei som får varige skader av ei slik langvandring. Sjølv kom eg heilskinna fram, men så gjekk eg heller ikkje heile strekninga i eit. 6 år tok det  å nå målet.
Vi var fire, to par, som drog til Fankrike  og Le Puy for å starte å gå. Eg trudde at 3 mil om dagen var ingen kunst. Der tok eg grundig feil. Men vi kom 20 mil sydvestover på dei 10 dagane vi gjekk. Det vart ikkje berre med det året. Neste år var vi der vi stogga første året, for å gå nye mil. Og slik heldt vi fram til vi var framme ved Jakob si grav i Santiago.
Pluss minus 150 mil er det frå Le Puy til Santiago. Tala varierar ein heil del etter kvar ein hentar opplysingane. Men det er langt og variert. Fjell, dalar og sletter. Kroppen får prøvt seg undervegs.
Mellom 2-3 månader tek vandringa om ein går i eitt, avhengig av kor fort ein går.
Vår heimlege pilegrimsvandring frå Oslo til Trondheim, og Olav den heilage si grav, er berre på 60 mil, men ein treng nok ein månad på den.
Undervegs møtte vi fleire som gjekk mykje lenger enn vår plan var. Vandrarar som hadde gått ut døra heime i Danmark, Nederland og Tyskland, og byrja å gå.
Eg tenkjer det er ei form for galskap å gi seg ut på noko slikt, men eg opplevde at vegen byrja å leve i meg, og at han lokka og drog meg til å halde fram å gå vidare. At vegen fekk førsteplassen, og ikkje målet langt der framme. Framleis kjenner eg at han lokkar og dreg. Så kanskje, ein dag, så er eg igjen der, vandrande.