Ein pilegrim er alltid på heimveg, er det sagt. Biletet minner meg om ei tid nokre år attende. Då høyrde eg mange gongen ei sterk forkynning om ei fager framtid, himmelen sitt gyldne land. Og eg var med i eit musikklag der songen om himmelen høyrde med." Å, hvor skjønt det i himmelen er", song eg og kjende kor orda og tonane fyllte sinnet mitt.. Den dåverande soknepresten fortalde etter ei slik stund at det var tett før han venta å sjå oss lette og dra. Eg høyrer ikkje om himmelen og himmellengten så ofte lenger. Kanskje er årsaka å finne hjå meg sjølv. Eg er ikkje lenger så mykje tilstades i dei samlingane der ein kan vente å finne slik forkynning. Der eg no har min plass er det meste andre sider ved kristentrua som vert vektlagt. Men kvar vi enn har vår plass, vi er alle pilegrimar, og vi er alle på heimveg. Sjølv nærmar eg meg bakkekanten. Det fortel alderen min meg. Men kva som ventar når eg når fram og får sjå inn i den gyldne morgonen der framme, veit eg ikkje, sjølv om Bibelen sine bilete av det evige er både spanande og vakre. Pilegrimsvandringane og møte med andre kristensamfunn har endra mine forventingar også på det punktet. Det får vente til eg er der, og så la Den Heilage få lov å overraske meg. Men framleis er pilegrimen i meg på veg heim.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar