Sidan eg sjølv gjekk til Santiago de Compostela, har eg hatt glede av å lese om andre sine vandringar. Ei av dei som eg har fylgt med, er ei vever amerikansk kvinne som går langt. Etter mitt syn svært langt. Den siste vandringa hennar er ho nett ferdig med. Den tok 331 dagar, og gjekk frå Buenos Aires og til Mexico by. Eg er imponert.
Det er noko med desse langvandringane som fasinerar meg. Likevel, eg er komen til at der er ei anna vandring som er vel så viktig å gå, og som kanskje er mykje lenger for mange av oss.
Ein ting er å gå desse mange mila, det andre er det som hender etter at gåinga er over, og eg er komen attende til mi eiga stova. Når bearbeidinga byrjar sin korte - eller hos meg - lange veg. Eg har frå barneåra vore medlem i ein organisasjon som likar å sei at vi står i trekanten sitt teikn, At vi menneske er samansette av kropp, ande og sjel, og at alle tre skal ha sin del av våre dagar. Kroppen og anden (livsanden) får absolutt sitt under ei langvandring. Det får og dette udefinerbare som er kalla sjela. Men hjå meg er det når eg komen heim at ho rett byrjar på si lange vandring. Og der er eg ikkje komen i mål enno.
Når eg har vore ute og reist langt - og raskt - hender det at eg kan vakne om morgonen og ikkje vite kvar eg er. Eg brukar for moro skuld å sei at sjela har ikkje vunne å nå att kroppen. Eg er framleis undervegs.
Dag Hammarskjøld skreiv eingong; Den lengste vegen er vegen innover. Etter å ha lete kroppen få erfare dei mange mil etter pilegrimsvegane, har eg byrja å sjå sanninga i desse orda. At den lengste vandringa er sjela si vandring, og den vandringa gjer mykje meir med meg enn dei mange mil som kroppen gjer. Den har endra mi trusverd, og den har opna meg for det heilage - den Heilage - med erfaringar som var ukjende for meg tidlegare. Og på den ferda er eg nok ikkje i mål enno.
Den lengste vegen er vegen innover, sa Hammarskjøld.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar