Erfaringa mi av å gå langtur er at ein vert veldig klar over sin eigen kropp. Og der trur eg ikkje det er nokon ulikskap mellom langvandrarane, anten dei kallar seg pilegrimar eller noko anna. Det er kroppen og kroppen sine behov som tek førsteplassen. Det merka eg alt i første bakkane opp og ut av Le Puy en Velay. Og det vart eg ikkje mindre klar over i dagane som kom. Trøytte føter, såre skuldrar og vond rygg var ofte mine fylgjesveinar. Då hende det nok at tanken dukke opp der eg gjekk i eit landskap eg ikkje visste noko anna om enn det augene såg i augneblinken. Kva er det du har gitt deg ut på? Veit du kva denne ideen om å gå pilegrimsvegen fører med seg? Her du går som ein framand på ukjende vegar og stiar.
Eg opplevde mange ettertanken sine vegstykke under vandringa mot Santiago. Og kanskje er desse vegstykka nyttige å få med seg undervegs. Alt er ikkje berre lukke og glede heile tida. Det gjeld truleg og i den normale kvardagen utanom pilegrimsvegen. Ein treng å stanse opp av og til og gi plass for ettertanken. Gi rom for spørsmålet; Kvar er eg, og kvar går eg?
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar