Ein kjem ikkje utanom det som kjennest tungt i livet. Heller ikkje på ei pilegrimsvandring. Angeren sine bakkar er der, og til tider er dei både skoddelagde og tunge. Grunnane til at dei dukkar opp kan ha ulike årsaker. Eg har møtt dei som knapt var i stand til å gå, og dei som gjekk med livstrugande sjukdom. Eg har vore i dei sjølv etter eit fall på vegen. Vel i seng på herberget såg eg for at no vart det over med mi vandring. Dei kan sin grunn i sjukdom, eller at kroppen har sine grenser, og melder ifrå om det med udefinerbare men sterke smerter. Men motbakkane kan og ha sine grunnar i været, Regn som gjorde meg så kald og våt til skinnet at eg brukte kvelden på å turke sko og kle, og på å få varmen i meg att - og sterk solvarme i tunge bakkar utan skugge frå eit einaste tre - då pusten gjekk tungt og salt sveitte svei i augene- er ikkje mine beste minne. Desse stundene har vore av mine angerens bakkar. Men dei høyrer med, erfaringa frå dei vil eg ikkje ha vore utan.
Og ein kjem opp på bakkekanten til slutt, bakkane har sin ende, og på andre sida venter gledenes sine sletter. Og dei er det flest av.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar