Å, hur saligt at få vandra

På pilegrimsvegen fall det heilt naturleg å vitje kyrkjene vi kom forbi. Dersom dei var opne då, det var det ikkje alle som var. Men det er dei ikkje her heime heller. Det høyrer vel til det skjeldne at ein finn ei opa kyrkje dersom der ikkje er ei eller anna form for samling i kyrkje. Gudsteneste, gravferd m.m.  Det meiner eg er eit stort tap. Opne kyrkjer burde vere regelen, ikkje unntaket. Men det har vel noko med kostnad og tryggheit for kyrkje og inventar å gjere. Og personar som er villige til å stille opp som kyrkjevertar.
Opnar vi salmebøker og kristelege songbøker er der eit motiv vi ofte finn, og det er pilegrimsmotivet. Ikkje i form av å traske landevegar mot heilage mål, men der sjølve livet er pilegrimsvandringa, og målet er himmelen og Jesus. Eg har etter kvart innsett at der er store likskapar mellom desse to typene av pilegrimsvandringar. Og då har eg og sett at der er ikkje berre langvandringar, men og to korte vandringar tilstades. To korte vandringar som mange opplever som lenger enn ei langvandring etter landevegane. Den ein handlar om å gå til kyrkje og delta i gudstenestefeiringa der. Vere tilstades i kyrkjeromet. Å late romet, songen, liturgien fylle det udefinerbare i oss som vert kalla sjela.Vi har ofte mange og ulike orsakingar for ikkje å ta del i denne korte vandringa. Men den aller kortaste, frå kyrkjebenken og fram til alterringen for å delta i Herrens minnemåltid, nattverden, den vert for mange den vanskelegaste og lengste av alle vandringar.
Å gå på langvandring etter vegane er på mange måtar ei ytre vandring i naturen. Vandringa til kyrkja, og å gå fram til alterringen, er derimot ei indre vandring. Og den krev nok for mange meir av oss enn vi klarer å gi.