Det er eit par år alt sidan eg møtte han. I fjor haust kom eg og fram til Jakob si grav, men dette året har det ikkje laga seg noka pilegrimsvandring for meg. Og no lid det mot haust. Ute vert kveldane mørkare med kvart, og sola sin veg frå ho dukkar opp over fjella i aust, til ho vert borte bak fjella i vest, vert kortare for kvar dag. Sommaren er snart over.
Men trass i at pilegrimsstaven ikkje vart røyvd dette året, får ikkje pilegrimen kvile i ro. Han har lett for å dukke hovudet opp frå gøymsla. Sist no under praten på Rødungsstølen. Mange var nyfikne på pilegrimen, og kva det fører med seg å prøve det. Og dei frega etter erfaringane våre frå vandringane.
Og då er det eg freistast til å prøve å samle nokre tankar, og erfaringar, omkring det å vere ein vandrande pilegrim.
Då får kanskje denne tagale karen ved bordet summere opp mi første erfaring. Ei erfaring som og ligg i tydinga på ordet pilegrim - peregrino - å vere ein framand. Å vere der ei kveldsstund og ei natt, men når sola renn att, då tek ein staven i hand og går vidare.
Som det står i songen: Eg er ein framand, eg er ein pilegrim. Berr ei kveldsstund, berr ei kveldstund er eg her.
I sær i den første vandringa i 2007 merka eg det godt. Då hadde eg ei kjensle av å gå i eit framandt og historielaust landskap.
Og der ligg nok rota til det store spørsmålet som eg har tumla med under vandringane. I det å vere ein framand, ein kortvarig gjest. Er eg ein turist som svinsar rundt med sitt kamera, eller er eg ein pilegrim på leit etter dei djupare laga? Svaret på det spørsmålet er ikkje lett å gi. Eg trur nok det har med den einskilde si innstilling til til livet, og til vandringa å gjer. Og erfaringane under vegs.Kanskje hender det då - at ein som byrjar som turist - endar opp som pilegrim? At vandringa endrar ein, ja kanskje ikkje berre litt, men mykje. Som ein skreiv i ei avis, at han i starten stod på utsida av det heile, han var turist, men då han var framme rann tårene. Noko hadde vorte endra.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar