Johannes skriv

Johannes sit og skriv. Håret og skjegget hans er kvitt etter eit langt liv. Han veit at det er ikkje lenge att før han vert henta til sin Herre og meister, og derfor sit han bøygd over pergamentrullen. Skriv om dei korte åra han fekk gå saman med han. Skriv om det han opplevde, heilt frå den fyrste dagen då han stod på stranda og greidde garna etter natta sitt fiske. Det møtet som enda med at han forlet faren og båten, og ga seg i fylgje med denne mannen som hadde ei slik sterk utstråling. Han måtte berre lære han betre å kjenne.

Han fekk sjå kven han var. Ikkje med ein gong. Ikkje før etter den tunge påska i Jerusalem. Den som snudde opp ned på alt.
Hendingane frå dei tre åra han fekk saman med han stig klåre fram i minnet.
Vandringane rundt om til landsbyane i Gallilea, og vandringane opp til høgtidsfeiringane i Jerusalem.
Og heile tida bar dei ei undring med seg;  Kven er han eigentleg?

Dei hadde spurt han ein dag; Kven er du? Då hadde han svara; sjå på gjerningane mine og høyr orda mine, dei fortel kven eg er.
Han gjorde ting ingen andre kunne gjer. Han lækte sjuke og vanføre. Ja dei hadde endå sett han gi døde livet attende. Kven kunne gjer slikt?
Det er Belsebul som er med han hadde dei skriftlærde kviskra høgt då han dreiv ut ei vond ånd. Då hadde han gått i rette med dei og spurt om ikkje Belsebul i så fall var i strid med seg sjølv.

Menneskesonen likte han å kalle seg, som om ikkje alle var born av ei kvinne, men han la tydelegvis noke mykje meir i dette namnet, tyktest det dei. Han knytte seg til deira fedres Gud på ei så sjølvsagt måte at det skapte undring. Han var då ein nasarear frå Nasaret, fødd av Maria.
Han nytta og Guds namn på seg sjølv. Det namnet som var så heilagt at berre øvstepresten i tempelet hadde lov å nytte det.
Eg er, sa han Eg er.og han knytte andre ord til det som provoserte dei skriftlærde, og fylte dei andre med undring.
Eg er lyset for verda.Den som har det lyset skal aldri gå i mørkret meir.
Eg er livsens brød som vert gitt for verda.Den som et av det brødet skal aldri døy.
Eg er det levande vatnet, den som drikk av det vatnet vert aldri tyrst att.
Underlege ord hadde dei meint då og igjen undra seg; Kven er han?

Så kom den tunge påskehøgtida i Jerusalem. Den siste dei fekk saman med han.
Han minnest dei siste timane i mørkret på Golgata. Sola hadde misst sitt lys då Meisteren hans hang spikra til krossen. Sjølv hadde han stått der og helde hendene om Maria, mor hans, medan dei venta på at døden skulle hente han. Og så i dei siste minutta før påskesabbaten kom, fekk nokre vener ta han ned frå krossen og legge kroppen hans i ei tom grav. Det vart ei tung påskehøgtid, men lyset kom att, for då helga var over rann sola over ei tom grav. Då kom nokre av kvinnene forskremte attende frå grava og fortalde at den var tom. Peter og han sprang ut for å sjå, og den var verkeleg tom. Kroppen hans var borte, berre likkleda låg i krøll der dei hadde lagt han.

Sidan dei fekk møte han att. Han som før, men likevel, noko var endra for han gjekk gjennom stengde dører. Han mintest at han måtte tenkje attende til då dei fekk sjå han omstråla av lys oppe på fjellet, ja ikkje berre omstråla, det lyste eit underleg sterkt lys av han den gongen. Etterpå, då dei gjekk ned frå fjellet hadde dei spurt kvarandre ,Kven er Han?

Johannes minnest fortellinga om då Moses møtte Gud, og han retta sitt spørsmål inn i den brennande busken: Kven er du? Kva skal eg svare når folket spør meg kven du er? Kva er namnet ditt?
Og han fekk høyre ; Eg Er, det er namnet mitt til evig tid.
Igjen dukkar døyparen opp i Johannes sitt minnet, og orda hans: Det er om han eg sa: Han som kjem etter meg, er komen før meg, for han var til før meg.
Den gamle Johannes minnest at meisteren eingong sa om seg sjølv at før Abraham var, var han. Då hadde dei ikke skjøna djupnene i dei få orda. Det var først etter at han hadde forlete dei, at dei byrja å sjå kven han verkeleg var. At han ikke var berre Jesus, Maria sin son, men at han verkeleg var --- Gud son, --- Gud komen i kjøt..

Den gamle Johannes sit lenge still over orda han har skrive, medan augene ser dimme mot noko langt borte. Så lyfter han hovudet, rullar saman pergamentet og tek eit nytt ark, fuktar fjørpennen og byrjar skrive på nytt.
I byrjinga var Ordet, og Ordet var hos Gud, Og Ordet var Gud. Han var i byrjinga hos Gud. alt vart til ved han, og utan han vart ikkje noko til.... og Ordet vart menneske og slo opp sitt telt mellom oss, og vi såg hans herlegdom, ein herlegdom som den einborne sonen har frå far sin, full av nåde og sanning

Johannes fekk sjå kven han var og opnar sitt evangelium med å fortelje oss, at denne Gud som alltid er, steig inn i vår tid. Han slo opp sitt telt mellom oss og banka teltpluggane sine ned i vår jord.
Ingen har nokon gong sett Gud, men han, som er Gud, har synt oss kven Gud er, skriv han.
Det som var frå opphavet, det vi har høyrt, det vi har sett med våre eigne auge, det vi såg og det hendene våre rørte ved, sjølve livsens ord, det forkynner vi. Vi var augnevitne og såg hans guddomelege velde, skriv Johannes og Peter i sine brev.
Menneskesonen kalla han seg. Han som bær namnet EG ER, han som tok på seg kjøt og vart menneske, fødd av ei kvinne. Jesus frå Nasaret, Maria sin son.
Rett nok, sa Paulus, finst det såkalla gudar, menneskeskapte gudar, både i himmelen og på jorda. ja der er mange gudar og mange herrar. Men for oss er der berre ein Gud. Vår Far. Alt vart til av han, og til han er vi skapte.
Og der er ein Herre, Jesus Kristus. Alt er til ved han, og ved han lever vi.

Forstår eg dette? Treng eg forstå det?
Johannes og Peter kunne snakke om det dei såg, høyrde og tok på. Eg kan ikkje det. Eg har ikkje noko fysiske bevis for det gåande her som eg kan sjå, høyre og ta på, for han som kalla seg Menneskesonen, han rykte sine teltpluggar opp og tok sitt telt ned etter vel 30 år mellom oss. Han vende attende til Gud sin Far.

Det eg har er skrivne ord om han og hans gjerning, og menneska sine erfaringar av at han gjennom århundra som sidan har gått. Og at han, slik han lova, framleis er nær hjå den som trur..

Sjølv om eg ikkje kan ta på han med hendene mine, så gir han meg trua si gåve, bøna si gåve og ordet si gåve. Og han har gitt meg ein Talsmann til å leie meg fram i kunnskap og kjennskap til han og hans fullkomne liv og gjerning i dei åra hans telt stod her på vår jord. Dei som enda med at han gjekk inn i Guds heilagdom med sitt eige blod, og kjøpte oss fri frå den domen som hang over oss. Gjennom kors, død og grav
Og då han knuste dødens makt, opna han vegen for oss inn til eit liv i hans rike der han skal lyse for oss.

Av hans overflod har vi alle fått, nåde overe nåde, skriv Johannes.
Nåde ove nåde!
Den store kyrkjefaderen Augustin seier at dette nåde over nåde handlar om to ting som vi får av Han. Det eine er nåden, frelsa han kjøpte oss med sitt blod på Golgata. Kjøpte oss fridom, rettferd og fred med Gud vår skapar, endå vi var og er syndarar og skuldige til dom.

Det andre er trua som han gir oss som gåve, det som vert lagt i våre tome hender, om vi vil opne dei og ta imot.
Og alt er av nåde. Gratis.
Nåde over nåde.

Bileta er av Larsnes kyrkje, der eg hadde gleda av å leie gudstenesta sist søndag.