Så dukke øya ut av disen i vest, med skya hengande over klippa.
Øya?
Det er berre ein smal tange utover frå det spanske Andalusia til det britiske Gibraltar. Eit stykke ut på tangen kjem grensa. Der må vi ut av bussen med alt vårt medbragte, og gå over grensesona, vise fram våre pass, og så er vi på britisk grunn.
Litt lenger ute ligg flyplassen på tvert over tangen, og er der raudt lys får ein pent vente til flyet har landa, eller teke av.
Så er vi der og må ut av bussen. Herifrå vert det minibuss med sjåførguide.
Kor lite det er, seier mi kjære. Eg trudde det var større. (berre 7 kv.km.)
Kor få, tenkjer eg, då eg får høyre at her bur det knapt 30000.
Og dette vesle stykket land kranglar Spania og England om?
Vel, det er visst innbyggarane her som ikkje vil verte spanske. Dei kallar seg forresten for llanitos, og snakkar ofte seg i mellom på llanito som er ei blanding av andalusisk spansk og engelsk, med sterke innslag av ord frå fleire andre språk.
Heilt ute på sydspissen av Gibraltar ligg der eit fyr. Derifrå er det omlag to mil over til Marokko på sydsida av sundet. Norvasundet som våre forfedre kall det. Det smale sundet. Inn her sigla kong Sigurd Jorsalfare med alle sine 60 skip i 1110. På sitt krosstog til Jorsalaborgi. (Jerusalem.) Då hadde den mauriske festninga oppe i fjellet alt vore der i 400 år. Men i 1713 kom den under britisk styre, og den spanske befolkninga på halvøya vart tvangsflytta inn til fastlandet.
Gibraltar tyder Tariqs berg, etter den mauriske erobraren i 713. Landet rundt berget er ikkje stort, og dei fyller ut i sjøen for å gjer det større. Så dei gamle bymurane som ein gong låg på stranda , er no hamna langt inne i byen.
Oppe frå fjellet har ein godt utsyn over byen, og over til det spanske omlandet. Og på reden låg der skip i mengder.
Og som eit teikn på vår endra tid, så har det islamske igjen fått sitt fotfeste på iberisk jord. Yst ute på spissen, ut mot sundet, ligg det ein kvit moske. Finansiert av den saudi-arabiske kongen.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar