Natt

 Det er natt. Frå henne ved sida mi høyrer eg rolege andedrag. Ho søv. Eg skulle gjort det same. Sove. Eg har gjort det, men så hender det som av og til hender. Ein vaknar av svevnen. Kroppen krev sitt sjølv om natta. Vel attende i senga er svevnen langt av lei. Så ligg eg der og vrir meg under det stramme pølseskinnet av eit overlaken som dei brukar der sør, i staden for ei god og ledig dyne, og stirer ut i det halvmørke romet.  Medan tankane sviv gjennom opplevingane siste dagane. Sevilla, Ronda, Cordoba og Granada. Byar som var namn og hendingar eg hadde lest om, og hadde hatt lyst til å vitje. Men som eg no hadde vandra gjennom gatene i, og fått bilete av, festa ein stad inne på hjernebarken. Bilete eg kunne leite fram for mitt indre auge, og vandre i, sjølv om eg var langt borte frå stadane og gatene der.

Eg kjenner ryggen varslar at no er det nok, så eg ålar meg fram frå pølseskinnet, og smyg meg sengekledd ut glipa i døra, ut på den vesle verandaen utanfor, og finn meg ein stol i eit hjørne.

I opninga mellom dei høge bygningane ser eg kvite bylgjer rulle inn over sandstranda, og høyrer bruset av dei i den stille natta.

Ute over havet, ser eg månen segle mot vest, medan månelyset teiknar ein glitrande veg over det mørke havet inn mot stranda, og meg innanfor, oppe på ein liten veranda i det høge hotellet.

Ein liten hund gøyr intenst eit stykke unna. Er det månen tru, eller er den stengt ute i natta og ber om å få kome inn?

Litt lenger borte i gata reiser moskeen sin minaret seg som ei lysande pil mot natthimmelen.

Ein svak trekk kjem inn frå havet. Eg kjenner her er kjølegare enn inne bak den store glasdøra.

Då dukkar det vesle fikentreet oppe i Alpujarras opp. Det som Marta måtte vise oss. Det som stod der med tre bristeferdige knoppar og varsla sommar. 

Straks byrjar tankane å blade i Skrifta. Kva var det med fikentreet? Eg hugsar eit par stadar det er omtala, men tanken vil ikkje roe seg med det. Medan bylgjer bryt nede på stranda, og hunder gøyr intenst, tumlar den vidare med fikentreet. Rullar stein opp bakken, utan å kome av flekken. 

Brått kjenner eg det har vorte kjøleg. Eg er ikkje nett kledd for å sitje ute på ein open veranda, men det er mørkt i alle rom som vender mot meg, så det gjer ikkje så mykje. Menneska innanfor glasdørene søv, og det gjer mi kjære og. Eg smyg meg inn att og åler meg under lakenet. 

Hunden har tagna, men bruset frå stranda sig inn gjennom dørgløtten. Og medan fikentret sviv gjennom tankane, glir eg bort.