Dagmar

Mi kjære og eg har ei stor selje ståande litt nedanfor heimen. Ei selje med mange stammer. Det er eit tre som tek bort mykje utsyn, derfor er det eit tre som vi ikkje kan unngå å sjå på fleire gonger dagleg. Om våren står det lavande fullt av gule "gåsungar", og om sommaren tek det vekk utsynet vårt  med si store og lauvrike krune. Men om vinteren teiknar snøen vakre grafiske teikningar på stammer og greiner.

Så for ho Dagmar forbi i jula, og etter det har denne selja fanga mi undring på korleis ho Dagmar greidde å gjer det ho gjorde med den eine stamma.

Ho gjorde mykje skade ho Dagmar. La ned store granfelt, tok elkraft og telefon, sperra vegar, raserte bustadar og uthus, og heiv båtar på land. Men korleis greidde ho å opne ei fleire meter lang sprekke midt oppe på denne seljestamma? Det skjønar eg ikkje. Har ho fått eit godt grep på den, og så vridt den rundt slik at stamma har klovna i to? Og det utan å bryte stamma av.
Til orientering. Dagmar var ein orkan som for forbi sist             jul.


Eg skreiv litt om trusvandring i eit innlegg for litt sidan. Av ein eller annan grunn så fekk eg her ein dag ein assosiasjon mellom denne sprekka i selja og mi eiga trusvandring. Den klare samanhengen mellom dei to kan eg ikkje forklare, men det er kanskje ikkje så viktig heller.Men eit par artiklar siste dagane har sett meg på sporet av kvar mi vandring er komen no, etter min oppvekst i vestland-pietismen si trusverd.
Eg har i lengre tid kjent meg lite tilfreds med Luther, eller kanskje det er Rosenius, sine trusabsoluttar, nåden åleine, trua åleine. Eg har følt at der er noko som manglar i høve til andre ord frå Jesu munn. Men her ein dag las eg i pater Arnfinn Haram sin blogg ord som la nokre bitar på plass for meg.
Men  eg har og hatt vanskar med å plassere meg i vår tid sitt teologiske landskap. Er eg ein gamalkonservativ fundamentalist, eller dalar eg ned på den liberale sida? Går det ihop? Det må då vere stor avstand mellom to så ulike teologiske ståstadar? Vel, det spørst kva spørsmål ein dreg fram i lyset. Særleg i tilhøvet mellom kyrkja og Israel har eg ikkje kjent meg heime i nokon av leirane. Ikkje har eg funne meg til rette hos den venstrepolitiske israelteologien som ser israel som den store syndebukken.. Men heller ikkje i den eldgamle erstatningsteologien som seier at kyrkja har overteke Israel sin plass som Guds folk. Men idag dukka det opp ein artikkel som la også dei bitane på plass.
Den handla om eit heilt ukjent begrep for meg. Og ordet er dispensasjonalisme.
Eg skal ikkje gi meg ut på forklare det. Det vil kreve for mykje plass. Men av og til vert mi stamme vriden så mykje at det opnar seg nye sprekker i det eg trudde var fast ved. Enn så lenge er eg altså ein dispensasjonalist. Men vandringa er ikkje over  endå.