I ein liten minibuss, med ein rappkjefta og humoristisk sjåfør-guide vart vi køyrde rundt til Gibraltar sine atraksjonar. Og det gjekk føre seg i god fart. Enkelte meinte nok han kunne hatt hendene litt meir på rattet, og ikkje vore så oppteken med å peike ut det vi måtte sjå. Men vi kom trygt fram. Både ut til sydspissen på klippeøya, der vi kunne sjå over til Afrika, som vi ikkje kunne sjå. Og på smale vegar opp i klippa til ei stor dryppsteinsgrotte, tjuvaktige og nærgåande aper og utsyn over byen, reden og Spania på andre sida av bukta.
Så er den guida turen over og vi vert overletne til å utforske Gibraltar sine gater sjølve. Til fisk and chips på ein av byen sine restaurantar. Innandørs, endå sola skein, men ute var vinden ikkje varm. Så måtte eg, endå om eg har vore på dei britiske øyane, til Gibraltar for å ete den mest britiske maten som finst, fish and chips.
Gibraltar sine gater er stort sett som andre bygater. Butikk på butikk som gjerne vil tilby det heilt spesielle som du må ha. Vel, eg fann ingen ting eg måtte ha, men mi kjære fann seg si fingerbjør frå byen og sin suvenirmagnet til kjøleskapet. Då var vi begge nøgde.
Og når vi i tillegg fekk med nokre bilete av dei erkebritiske monumenta i den vesle kronkolonien, så kunne vi takke for oss og vandre over grensa, der flagga stod rett ut i vinden under klippa, og inn i spanske Andalusia att.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar