Tidleg morgon. Fjorden ligg still. Berre nokre små krusingar uroar den blanke flata der fjella speglar seg av. Gradstokken har krope over femtalet. Ingen blank himmel i dag. Regn er lovnaden for denne dagen, men på trea har små grøne blad byrja bryte seg fram frå knoppane.
Om eit par dagar skal vårt fjerde barnebarn konfirmerast. I mi tid var det ein overgang frå barndom til vaksen alder. Idag er det ikkje godt å vite kva tid ein vert rekna som vaksen. Er det først når ein avsluttar tenåra? Eller er det når ein er ferdig med utdaninga? Eg høyrde sagt i fjernsynet i samband med den store rettssaka i Oslo, at dei karakteriserte ungdom under 18 år som barn. Då måtte eg gjer ein liten gallup hjå dei som var rundt meg om kva tid ein avsluttar barndomen. Eg fekk ikkje klare svar. Tidene endrar seg, og med det vårt oppfatning av sanninga.
Kva eg snakkar om?
Ja, sei det.
Det er vel om noko som eg kallar mi trusvandring. Frå der eg var som konfirmant og ungdom, til der eg er idag. Oppvaksen i ei vestlandsk-pietistisk trusverd med faste normer og reglar, og der ein ikkje sette spørsmål ved vekkingskristendomen sitt verdigrunnlag. Men gjennom møte med andre retningar innan kristentrua, og ved lesing av bøker som har utfordra mi oppfatning av sanninga, må eg nok erkjenne at eg har vandra eit stykke avgarde frå det eg vaks opp i. Og eg trur det har vore sunt for meg. Trua mi har ikkje vorte svekka av det, heller rikare og djupare.
Det vil han nok erfare konfirmanten og. Han går søndag inn i ei ny fase i livet, sjølv om han i mange år enno vil vere under utdaning. Så er han under vegs, og livet sine utfordringar vil endre han. Også hans oppfatningar av kva som er sanningar, og med det viktigt i livet. Det som gir livet innhald og retning.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar