Vegen; av Antonio Machado

Under føtene ligg vegen.
Han er ikkje lik frå dag til dag.



Landskapet skifter heile tida.
Skogkledde åsar, vide utsyn over opne bygder, trange bygater mellom gamle og skeive hus.



Vegen skifter.
Grasgrodd sti i ein grøn katedral, grusdekt bygdeveg, asfaltert landeveg, steinet sti i bratte bakkar.

Føtene flyttar seg, steg for steg.
Time for time.
Dag etter dag gjennom dette landskapet vi vandrar i.

Og tanken dukkar opp:
Denne vegen skal vi aldri gå meir.
Dette er den eine gongen vi er her.

No.
I dag.
Og så aldri meir.


Då vi forlet hospitset "L'Esprit du Chemin" om morgonen i Saint-Jean-Pied-de-Port, fekk vi eit lita helsing med på vegen vidare. Eit lite vers.

Al andar se hace camino

Vandrer, det er dine spor
som er veien, og intet annet;
Vandrer, der finnes ingen vei,
veien formes mens du går.

Mens du går formes veien,
og, når man skuer tilbake,
ser man stien som man aldri
igjen skal trå på.

Vandrer, der finnes ingen vei,
bare kjølvannet på sjøen.

Antonio Machado (1913)

Ferdinand Finne omsette orda slik:

Vandrer, dine fotspor er veien.
Intet mer.
Vandrer, det finnes ingen vei.
Veien blir til mens du går.
Mens du går blir veien til,
og ser du deg tilbake,
ser du stien du aldri mer skal følge.
Vandrer det finnes ingen vei,
bare runer i havet.