Eit par dagar mangla desse kvite merka. Vi fleipa litt med at dei som hadde sett dei opp, hadde gått tome. Og ny forsyning frå Tyskland hadde ikkje nådd dei.
På veg opp over fjella i skodda, i lia mellom Honto og Auberge Orrison, gjekk Bodil og eg åleine. Leif og Torbjørg hadde teke ein liten rast i Honto.
Lia var tunge å gå, så det gjekk ikkje så fort oppover.
Eit stykke oppe høyrde vi det kom nokon lenger nede, men skodda hindra oss i sjå.
Vi undrast på om det var Torbjørg og Leif som var i ferd med å nå oss att.
Dersom so var, så gjekk dei raskare enn vi, for lyden kom raskt nærare.
Pilegrimsvegen kom opp på ein bilveg litt lenger framme.
I ei sving på stien litt før bilvegen, stogga vi, kvilte oss på stavane og pusta ut. Til høgre for oss, bak nokre gyvelbuskar i full blomst, stod ein bonde og passa sauene sine.
Så dukka ein mann ut av skodda.
På pilegrimsvegen høyrer det med å helse på kvarandre, og spørsmåla kjem frå begge sider; Kven er vi, kvar land kjem vi frå, kvar starta vi, kor langt skal vi og så vidare.
Han snakka godt engelsk, så vi hadde ikkje problem med kommunikasajonen.
Han skulle heilt fram til Santiago, sa han. Men no var vandringa hans snart over.
Snart ferdig, måpte vi. Det tek då ein månad til dit!
Det er ikkje mykje, sa han, han hadde alt gått i 2,5 månad, så ein månad til var ikkje for noko å regne.
Han var flamlender. Hadde gått ut døra heime i Belgia og byrja gå mot Santiago.
Han hadde gått Vezlay-ruta, og der hadde han vore mykje åleine desse månadane.
Men no var han ikkje åleine på vegen lenger. Her var det mange som gjekk same vegen, så resten skulle gå som smurt.
Vi hadde fylgje med han eit stykke, men så vart stega hans for lange for oss, og han vart borte i skodda igjen.
Vi har møtt ein song under vandringane desse åra. Vi har møtt han i kyrkjer og på hospits. Ja ein gong møtte vi han jamvel med notar og tekst på ei stor oppslagstavle ved pilegrimsvegen.
"Ultreia" heiter han.
Ultreia eller Ultrya har rot i eit ord frå det gamle Galisiske språket, og endå lenger attende frå det latinske "Ultra"
Ordet er vanskeleg å oversette, men det tyder noko slik som ; gå vidare, haldt fram - gå på. Eller; "immer weiter" som det stod på dei kvite lappane.
Ultra tyder; vidare, ekstrem eller over det normale.
Enden på Caminoen er Kapp Finisterre, eller Finis Terra ( Enden på verda)
Det er det vestlegaste punktet i fastlands-Europa. Det ekstreme ytterpunkt.
Dette er tankar som kjem fram i songen Ultreia.
Pilegrimssongen frå vegen til Santiago de Compostella.
Den er opphaveleg skriven av J. Claude Bénazet til katedralen i Conques
Kvifor tek menneske ut på vandringar som varer i månadsvis. Ein kunne då hatt det mykje enkelare ved å nytte andre transportmiddel enn føtene.
Årsakene er nok veldig samansette, men eg trur noko av svaret ligg i denne songen.
Eg legg inn den franske teksta med notar.
Vidare har eg gjort eit forsøk på å gi den ei norsk tekst, så vi som ikkje les fransk / spansk skal få ei forståing av kva versa seier.
Tous les matins nous prenons le chemin,
tous les matins nous allons plus loin,
jour après jour la route nous appelle,
c'est la voix de Compostelle!
Ultreia! Ultreia! Et Sus eia!
Deus, adjuva nos!
Chemin de terre et chemin de foi,
voie millénaire de l'Europe,
la voi lactée de Charlemagne,
c'est le chemin de tous les jacquets.
Ultreia! Ultreia! Et Sus eia!
Deus, adjuva nos!
Et tout là-bas au bout du continent,
Messire Jacques nous attend,
depuis toujours son sourire fixe,
le soleil qui meurt au Finistère.
Ultreia! Ultreia! Et Sus eia!
Deus, adjuva nos!
Kvar morgon ropar vegen til oss
Kvar morgon ropar den: vidare!
Dag for dag kallar vegen
det er stemma frå Compostella.
Framover, framover
må Guds Ande hjelpe oss!
Jorda sin veg og trua sin veg.
Gjennom Europa i tusen år
går Karlamagnus sin stjerneveg.
Det er også vår veg, bror.
Framover, framover
må Guds Ande hjelpe oss!
Heilt til enden av verda
fører Jakob oss
Og gir oss sin evig smil
når sola dalar ved Finisterre
Framover, framover
må Guds Ande hjelpe oss!
(Eg må gjere merksam på at eg kan ikkje fransk og spansk, så de som kan desse språka, må orsake eventuelle feil i mi omsetting.
Eg skuldar og å gjere merksam på at biletet under her, ikkje er frå Kapp Finisterre. Så langt er eg ikkje komen enno. Men frå meir heimlege strender, frå Refviksanden i Nordfjord)
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar