Kjensler?
Det hender mangt etter pilegrimsvegen. Ein kan ikkje gå den uten at vegen rører ved eins innste, og med det og eins kjensler.
Dag Hammarskjøld skriv i si bok "Vegmerker" at den lengste vegen er innover. innover dit kjenslene bur.
Ein kan alltids prøve å gå vegen utan å la seg berøre av kjensler, berre vere ein observatør. Eg trudde eg kunne det, men etter at vandringa var over, ja, under vandringa og, så såg eg at det var ei umogeleg oppgåve. Den let seg ikkje gjere.
Vandringa etter vegen vart og ei vandring innover, slik Hammskjøld skriv. Sjølv om at det var å sjå som var mitt utgangspunkt.
Eg opplevde ikkje dei store omveltingane i mitt trusliv. Eg oppplevde ikkje å stå på ein haug med utretta armar og kjenne at her, her, var himmelen tynn. Her var eg i nærkontakt det guddommelege. Det var heller desse små hendingane, kanskje ubetydelege hendingane etter vegen som rørde ved mine kjensler. Og slik er det kanskje og med oss i våre vandringar etter livsvegen. Dei små hendingane som gjer oss rike, også på kjensler. Som desse små hendingane frå pilegrimsvegen. Men kvar legg vi dei?
Det ber oppover, opp mot fjellbrynet der oppe. Det er berre det at han ser ikkje så mykje av kor langt det er dit. Han ser ikkje så mykje av vegen i det heile. Berre nokre meter til sides, og så vert alt borte i den grå skodda. Grå skodde. Og ut av skodda yrer det av væte. Han kjenner væta legg seg på klede, trengjer igjennom og inn på huda. Varm hud i møte med kald væte er ikkje godt. Han byrjar fryse. Skulle hatt på seg regncapen, no er det for seint. Trudde ikkje det skulle verte så mykje, men no er han alt våt og kald. Er det langt att tru før han når toppen, og det byrjar gå nedover att? Ned og ut av den kalde og våte skodda.
Grasbakken er mjuk under føtene der vandraren går bortover åsen. Der er ei opa glenne der den merka stien går. På sidene av vandraren er der open skog av lave, spanske, eiketre. Og over han skin ei mild vårsol frå ein klår blå himmel. Mjukt buktar stien seg fram over den grasgrodde vollen der små fargerike blomar pyntar opp mellom stein og tre. Vandraren kjenner på freden og stillheita som rår der han går, og den freden senkar seg i sinnet hans. Breier seg innover, inn mot det inste i han.
Der skulle vere ei gamal kyrkje oppe i neste gate las han. Ho var omgjord til museum, og i det gamle kyrkjeromet skulle der ver ein altarvegg som var verdt å sjå. Første gongen han var i byen var kyrkja stengd, men no andre gongen fann han ei opa dør. Han betate sine euro, fekk ei faldar i handa. Fann seg ein benk å sitje på, og der vart han sitjande lenge. Augene var feste på alterveggen der framme. Den lyfte seg frå alteret opp mot taket i koret med sine mange bibelske bilete, skorne ut i lys gyllen alabast. På benken i det halvskyme kyrkjeromet, framfor den opplyste altarveggen vart han fyllt av andakt i sinnet. Som om han var på heilag grunn.
Kjenslene kan ha så mange grunnar. Mange kan vere små og ubetydelege. Andre sterke og livsmerkande. Men alle har dei noko å gi vandraren, ulike som dei kan vere, om han gir dei rom i det inste av seg.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar