Det var ei spanande reise inn i dei gamle keltiske områda. Det gav meg ein vedhaldande fasinasjon for den keltiske trusverda. Og for ei kyrkjeordninga som ikkje var så toppstyrt som den romersk katolske ordninga som vi protestantane har vidareført.
Tidleg i fjor haust vart eg beden om å halde eit innlegg på ein mannskveld om pilegrim og pilegrimsvandring.
Eg gjorde det med ein power-point-serie. Sidan har eg vist den serien fire gongar til, og kvar gong har det medført ein del revisjon av innhaldet.
No er 6.utgåva klar etter mange timar med revisjon, og eg er spent på responsen når den vert framførd.
Under timane med tenking omkring pilegrim og pilegrimsvegar, dukka turen til Skottland opp i minnet.
Om avtrykka etter føtene våre som vi sette i sanden då vi vandra over til Lindisfarne, eller The Holy Island, på austkysten av Northumbria. Øya som vart herja fleire gonger av nordmenn på 8-900talet.
Vi sette spor etter oss i sanden, men snart ville tidevatnet igjen fløyme inn i sundet, og ved neste fjøre ville havbotnen igjen dukka opp utan spor etter våre føter.
Pilegrim tyden ein framand. Som det står i den gamle songen:
Eg er framand. Eg er ein pilegrim. Berr ei kveldstund er eg her.
Eller sagt med orda av den spanske poeten .
Vandrer, dine fotspor er veien.
Intet mer.
Vandrer, det finnes ingen vei.
Veien blir til mens du går.
Mens du går blir veien til,
og ser du deg tilbake,
ser du stien du aldri mer skal følge.
Vandrer det finnes ingen vei,
bare runer i havet.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar