Guds namn (5) Eg, i Gud?

Guds namn på altertavla i Slidredomen, Valdres

Å leve i Gud  har eg lært er eit ord for å høyre Gud til gjennom tru på Guds frelse ved Jesus Kristus. Og for meg er det ein konkret realitet.

Men kan det og ha eit anna innhald?

Eit innhald knytt til Guds namn?

Gjennom fleire års undring over Guds ord og Guds vesen, er eg kome til det.

Eg har fått ei tru på at Gud er så uendeleg mykje, mykje, meir enn eg nokon gong vil vere i stand til å forstille meg.

Eg tenkjer meg at om eg sette meg i ein liten seglbåt ute på yste øyane, kasta loss og segla mot vest. Heile tida mot vest utan å nokon gong å gå i land. Då ville eg eingong,  år fram i tida, kome attende til stranda der eg eingong segla ut ifrå. (Eller for den del, gjer ei reise til yste grensene av himmelromet og attende.) Gud er alltid endå større.

Og, det er det sentrale i mine tankar, at heile seglasen har vore innanfor Gud.

Desse tankane har eg grunna gjennom orda i Salme 139  der salmisten prøver å røme frå Gud utan å lukkast. Kvar han enn søkjer tilflukt, så er Gud der og. ” Bakfrå og framanfrå omgjev du meg – Det er eit under eg ikkje skjønar, det er så høgt at eg ikkje kan fatte det.”

Det er vel litt av dette Paulus er inne på i si tale til dei atenske menn på Areopagos ,  der han seier at Gud viser kven han er gjennom sine synlege gjerningar, han som alltid ER.

Og så utvida Paulus dette Guds namn til noko som er meir enn eit avgrensa EG ER i tida sitt no.

For Paulus plassera også meg innanfor dette EG ER, innanfor Gud.

Gud er ikkje lenger noko utanfor meg som eg kan stille meg som tilskodar til.

Eg vert innlemma i dette Guds ER med heile meg,  når han seier at Gud ikkje ein Gud langt borte for nokon av oss. 

Og legg til: For i Han, i den Gud som heiter EG ER,  er det vi lever, rører oss og er til i.

Korleis kan eg då meine at Gud er meg likegyldig. At Han er ein Gud som eg kan stille meg på tilskodarplass til.

Somme vil nok sei at dette er panteisme. Men det ser eg ikkje, for panteismen seier at alt er gudar.

Men det Paulus seier er ikkje at alt er gudar, men at alt er i Gud. Og då vert Gud uendeleg stor, utan grenser. Han vert den som fyller alt i alle, som det heiter i ein song.  Og det betyr og at eg, med heile mitt liv, er i Gud.

Og eg spør meg sjølv: Vert det då noko grense for kva Gud er, gjennom Hans namn EG ER? Er ikkje det i tilfelle eg som set dei grensene for Gud?