Guds namn.(1) Gud i den brennande busken

Prinsen av Egypt, Moses, hadde, etter å ha myrda ein egyptar, rømt aust til øydemarka i midjanittane sitt land.. Her vart prinsen gjetar for sin svigerfar Re´uel sine dyr.

Ein dag, ute i øydemarka, får han sjå eit underleg syn. Ein busk står i logar, men den brenn ikkje ned og sloknar. Logane er der heile tida like sterke og klåre. Undrande går han bort til, og då kjem det ei røyst mot han ut av logane.
”Moses, ta av deg skorne for du står på heilag grunn.”

I motsetnad til mange i vår tid, som anten avskriv Gud som ei gamal myte, eller som skaper seg ein gud i sitt eige bilete, så er eg bergteken av den Gud som stig fram frå Bibelen sine skrifter. Han facsinerar meg. Og då er det Gud slik vår kristne tru teiknar han, eg tenkjer på. Den Gud som er tre i ein, og ein i tre, Faderen, Sonen og Den Heilage Anden.

Med desse orda til Moses entrar Gud scena.
Jau, han hadde vore der før og, i Abraham, Isak og Jakobs tid, men Jakob si ætt hadde no vore 400 år i Egypt, og mellom Egypts gudar. Kor mykje var då att i minnet deira om  ættefedrene sin Gud? Det teier Bibelen om, men heilt gløymd kunne han ikkje ha vore.
For på Moses sitt undrande spørsmål om kven som talar frå logane, er det med  Moses sin far og ættefedrene sine namn Han presenterar seg: ”Eg er din fars Gud, og  Abraham, Isak og Jakobs Gud.”

Moses står i ein trussamanhang. Gud er ikkje berre fortid for 400 år sidan, men han er og faren sin Gud, og med det og Moses sin Gud.
Eg kjenner at det er Gud for meg og.

Eg er og ein lekk i ei lang, lang rekke. Som byrja for 1000år sidan, ja kanskje endå lenger attende, sidan vi ikkje veit når folket her vest tok imot kristentrua. Men frå den dagen mine forfedre tok imot trua og let seg døype til Kvitekrist, har Gud vore mine fedre sin Gud. Slik Han og var mine foreldre sin Gud, og gjennom det og vart min Gud.