Ulf Ekman

Eg har i nokre år no, meint at tre store ulukker har råka den kristne kyrkja.
Den første ulukka hende under kyrkjemøtet i Nikea på 300-talet då dei aust-ortodokse kyrkjene vart skuve ut i kulden fordi dei ikkje var rettruande nok.
Den neste store ulukka hende då dei gresk-katolske og romersk-katolske ikkje kunne einast om eit ord i truvedkjenninga, og skilde lag.
Den tredje ulukka hende ved reformasjonen, der Zwingli og Luther valde å bryte med romar-kyrkja.
Og vi held fram med å skilje lag.
På protestantisk mark finst dei eit utal kyrkjer i verda idag. Og mange reknar andre kristne for å vere vantruande.
Vi skulle vere eit, sa Jesus. Men er det noko vi kristne har demonstrert, og demonstrerar, så er det at eit - det klarer vi ikkje å vere.
Syrgjeleg er det.

Men no les eg denne morgonen at Livets Ord pastoren, Ulf Ekman, har kome til det same som eg, at vegen framover går ikkje gjennom å skape nye kyrkjer. Men å samlast igjen i den eine urgamle, universelle, kyrkja. Den kyrkja der Jesus ba oss om å vere eit - og å elske kvarandre.
Eg får vel sei; Velkomen etter.
Men dit er det nok ein lang veg å gå.
Desverre.